Dziennik roku zarazy: Relacja Daniela Defoe z doświadczeń jednego człowieka w roku 1665, w którym dżuma nawiedziła miasto L

Oryginalny tytuł:

A Journal of the Plague Year: An account by Daniel Defoe of one man's experiences of the year 1665, in which the bubonic plague struck the city of L

Zawartość książki:

A Journal of the Plague Year to książka autorstwa Daniela Defoe, opublikowana po raz pierwszy w marcu 1722 roku. Jest to relacja z doświadczeń jednego człowieka z roku 1665, w którym dżuma uderzyła w Londyn, co stało się znane jako Wielka Plaga Londynu, ostatnia epidemia dżumy w tym mieście. Książka jest opowiedziana nieco chronologicznie, choć bez sekcji lub nagłówków rozdziałów, z częstymi dygresjami i powtórzeniami.

Przedstawiona jako relacja naocznego świadka ówczesnych wydarzeń, została napisana w latach tuż przed pierwszą publikacją książki w marcu 1722 roku. Defoe miał zaledwie pięć lat w 1665 roku, kiedy miała miejsce Wielka Plaga, a sama książka została opublikowana pod inicjałami H. F. i prawdopodobnie opiera się na dziennikach wuja Defoe, Henry'ego Foe, który podobnie jak "H. F.", był rymarzem mieszkającym w dzielnicy Whitechapel we wschodnim Londynie.

W książce Defoe dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć efekt prawdziwości, identyfikując konkretne dzielnice, ulice, a nawet domy, w których miały miejsce wydarzenia. Ponadto przedstawia tabele z liczbami ofiar i omawia wiarygodność różnych relacji i anegdot otrzymanych przez narratora.

Książka jest często porównywana do rzeczywistych, współczesnych relacji o zarazie w dzienniku Samuela Pepysa. Relacja Defoe, która wydaje się zawierać wiele badań, jest o wiele bardziej systematyczna i szczegółowa niż pierwszoosobowa relacja Pepysa. A Journal of the Plague Year to książka autorstwa Daniela Defoe, opublikowana po raz pierwszy w marcu 1722 roku. Jest to relacja z doświadczeń jednego człowieka z roku 1665, w którym dżuma uderzyła w Londyn, co stało się znane jako Wielka Plaga Londynu, ostatnia epidemia dżumy w tym mieście. Książka jest opowiedziana nieco chronologicznie, choć bez sekcji lub nagłówków rozdziałów, z częstymi dygresjami i powtórzeniami. 1)

Przedstawiona jako relacja naocznego świadka ówczesnych wydarzeń, została napisana w latach tuż przed pierwszą publikacją książki w marcu 1722 roku. Defoe miał zaledwie pięć lat w 1665 roku, kiedy miała miejsce Wielka Plaga, a sama książka została opublikowana pod inicjałami H. F. i prawdopodobnie opiera się na dziennikach wuja Defoe, Henry'ego Foe, który podobnie jak "H. F.", był rymarzem mieszkającym w dzielnicy Whitechapel we wschodnim Londynie.

W książce Defoe dokłada wszelkich starań, aby osiągnąć efekt prawdziwości, identyfikując konkretne dzielnice, ulice, a nawet domy, w których miały miejsce wydarzenia. Ponadto przedstawia tabele z liczbami ofiar i omawia wiarygodność różnych relacji i anegdot otrzymanych przez narratora.

Książka jest często porównywana do rzeczywistych, współczesnych relacji o zarazie w dzienniku Samuela Pepysa. Relacja Defoe, która wydaje się zawierać wiele badań, jest znacznie bardziej systematyczna i szczegółowa niż pierwszoosobowa relacja Pepysa.