Henry 'Chips' Channon: Dzienniki (tom 3): 1943-57

Opinie czytelników

Dzienniki Chipsa Channona przedstawiają żywy i szczery portret londyńskiego społeczeństwa oczami egocentrycznego, snobistycznego amerykańskiego wspinacza społecznego. Podczas gdy niektórzy czytelnicy uważają, że szczegółowe relacje z jego życia społecznego są fascynujące i ujawniają kontekst historyczny, inni krytykują pamiętniki za ich powtarzalny charakter i nieprzyjemne cechy Channona, w tym snobizm i niepewność.

⬤ Fascynujący wgląd w ówczesne londyńskie społeczeństwo.
⬤ Doskonała redakcja Simona Heffera wzbogaca pamiętniki.
⬤ Wielu czytelników uznało je za wciągającą lekturę ze szczegółowym kontekstem historycznym.
⬤ Dzienniki są cenione za ich unikalną perspektywę i żywe opisy postaci i wydarzeń.

⬤ Channon jest często przedstawiany jako zaabsorbowany sobą, snobistyczny i niepewny siebie, co czyni go postacią mniej relatywną lub dającą się lubić.
⬤ Niektórzy recenzenci stwierdzili, że powtarzalność wydarzeń, takich jak kolacje i spotkania towarzyskie, jest nużąca.
⬤ Pojawiły się skargi na błędy typograficzne w tekście.
⬤ Zwłaszcza późniejsze tomy są krytykowane za to, że są mniej polityczne i bardziej skupiają się na trywialnym życiu społecznym.

(na podstawie 31 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Henry 'Chips' Channon: The Diaries (Volume 3): 1943-57

Zawartość książki:

Trzeci i ostatni tom nieopublikowanych dzienników Sir Henry'ego "Chipsa" Channona rozpoczyna się w momencie, gdy II wojna światowa zmienia się na korzyść aliantów. Kończy się, gdy Chips podupada na zdrowiu, ale wciąż jest w stanie wypowiedzieć się na temat wydarzeń politycznych, które wirują wokół niego oraz wielkich i dobrych, z którymi się spotyka.

Przez te ostatnie czternaście lat Chips wytrwale opisuje wydarzenia w Westminsterze i jego okolicach, plotkując o ambicjach i niedyskrecjach poszczególnych posłów, ale także stając na wysokości zadania, aby uchwycić nastrój Izby w dniu VE lub ceremonię pogrzebu Jerzego VI. Jego energia jest jednak coraz bardziej pochłaniana przez życie prywatne, które czasami osiąga bizantyjski poziom złożoności. Poznajemy Londyn teatru i kina, zaludniony takimi postaciami jak John Gielgud, Laurence Olivier, Vivien Leigh i Douglas Fairbanks Jr, a także pozornie niekończące się wielkie przyjęcia, na których Chips mógłby równie dobrze ocierać się o Cecila Beatona, Mountbattenów lub dowolną liczbę zdetronizowanych europejskich monarchów.

Został opisany jako "największy brytyjski pamiętnikarz XX wieku". Ten ostatni tom w pełni uzasadnia to wyróżnienie.