Deep Mapping
W ostatnich latach wiele dyskutowano na temat wpływu "zwrotu przestrzennego" na dyscypliny humanistyczne i artystyczne. Im bardziej dalekosiężne stają się te wpływy, tym szerszy staje się zakres tego, jak może wyglądać - i faktycznie wygląda - bardziej "przestrzenna" humanistyka.
Jednak, podczas gdy zakres badań, do których możemy dołączyć tymczasową etykietę "humanistyki przestrzennej", nie jest zaskoczeniem, że na pierwszy plan wysuwają się kwestie przestrzeni i miejsca, kwestie czasu i tymczasowości w równym stopniu stanowią podstawę teoretycznych i praktycznych interwencji, które rozwijają badania w tej dziedzinie. Idea "głębokiego mapowania", która jako termin wywodzi się z pism Williama Leasta Heat-Moona (ale jako idea "głębokie mapowanie" ma znacznie szersze - i głębsze - doświadczenie), znajduje oddźwięk w badaniach humanistyki przestrzennej w bardziej ogólnym ujęciu.
Głębokie mapowanie, choć niekoniecznie ujęte w takich terminach, odnosi się do bogatej obfitości perspektyw, które w pewnym kształcie lub formie są zaangażowane w mapowanie lub wykorzystywanie wielowarstwowego i wieloaspektowego poczucia miejsca, narracji, historii i pamięci. Od jakościowego GIS, przez rozwój geografii literackiej lub filmowej, praktyki site-specific i sztuki performance, prace nad pamięcią kulturową i charakterystyką miejsca, po podejścia, które mieszczą się w bardziej ogólnej formie "psychogeografii", głębokie mapowanie obejmuje luźny zestaw orientacji i praktyk, które dają pełniejszy wyraz temu, co zaczęliśmy rozumieć jako "humanistykę przestrzenną".
