Buddyzm postludzki i cyfrowa jaźń: produkcja przestrzeni mieszkalnej

Oryginalny tytuł:

Posthuman Buddhism and the Digital Self: The Production of Dwellspace

Zawartość książki:

W Posthuman Buddhism and the Digital Self Les Roberts rozszerza swoją wcześniejszą pracę nad antropologią przestrzenną, aby rozważyć kwestie czasu, przestrzenności i fenomenologii jaźni. W czterech głównych rozdziałach książki - od wieloletniego zainteresowania buddyzmem Davida Bowiego, przez fotografię uliczną Liverpoolu lat 80-tych, ambientowe pejzaże dźwiękowe Blue Dereka Jarmana, po powolne, kontemplacyjne kino Tsai Ming-Lianga - Roberts kładzie podwaliny pod koncepcję "przestrzeni mieszkalnej" jako środka, za pomocą którego można odkryć zmieniające się przestrzenne, czasowe i empiryczne modalności codziennych krajobrazów medialnych.

Rozumiane jako szczególna dyspozycja wobec czasu, podejście Robertsa do dwellspace wywodzi się z pascalowskiej refleksji na temat "ja/nie-ja", w której bycie zadowolonym w pustym pokoju rywalizuje z wymaganiami posiadania treści w pustym pokoju. Przyjmując ideę postludzkiego buddyzmu jako heurystyczną soczewkę, Roberts uruchamia szereg powiązanych ze sobą linii badawczych, które skłaniają do ponownego skupienia się na kwestiach nudy, rozproszenia i zadumy oraz rzucają ostrzejszą ulgę na psychospołeczne i kreatywne możliwości atmosfery, przestronności i powolności.

Książka dowodzi, że kolonizacja "pustego czasu" przez całodobowy kapitalizm cyfrowy idzie w parze z rozwojem korporacyjnego przemysłu mindfulness, a wraz z nim kooptacją, utowarowieniem i cyfryzacją przestrzeni mieszkalnej. Buddyzm postludzki jest więc po części eksploracją dialektyki przestrzeni mieszkalnej, która krąży wokół twórczej autopraksji zakorzenionej w negacji i rozpadzie jaźni, jednego z fundamentalnych kamieni węgielnych buddyjskiej teorii i praktyki.