Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest wysoko ceniona za wciągające i głębokie eseje na temat fotografii, łączące osobiste spostrzeżenia z artystyczną dyskusją. Wielu czytelników docenia jej przystępny styl pisania i zdolność do prowokowania do myślenia, nawet dekady po jej oryginalnej publikacji.
Zalety:⬤ Wciągające eseje, które obejmują różnorodne tematy związane z fotografią i sztuką
⬤ przystępne pisanie, które unika pretensjonalności
⬤ głębokie spostrzeżenia, które rezonują zarówno z miłośnikami fotografii, jak i artystami
⬤ wciąż aktualne i prowokujące do myślenia dekady po wydaniu.
Wady:Niektórzy czytelnicy mogą uznać treść za mniej atrakcyjną, jeśli preferują bardziej tradycyjne, mniej anegdotyczne podejście do pisania o fotografii.
(na podstawie 6 opinii czytelników)
Zawartość książki:
Ghost Image składa się z sześćdziesięciu trzech krótkich esejów - rozważań, wspomnień, fantazji i opowieści graniczących z poematami prozą - i ani jednego zdjęcia. Krótka, literacka refleksja Herva Guiberta na temat fotografii została napisana w odpowiedzi na Camera Lucida Rolanda Barthesa, ale jej głęboko osobista treść wykracza daleko poza ten kanoniczny tekst. Niektóre eseje opowiadają o rodzicach i przyjaciołach Guiberta, inne opisują stare rodzinne fotografie i filmy, a przez wszystkie przewijają się refleksje na temat pamięci, narcyzmu, uwodzenia, oszustwa, śmierci i fantomowych obrazów, które zostały pominięte.
Ghost Image to zarówno pamiętnik, jak i eksploracja procesu artystycznego, który nie tylko ujawnia szczególne doświadczenia Guiberta jako artysty-geja, urzeczonego ulotnością i fizycznością swoich mediów i życia, ale także jego przemyślenia na temat bardziej technicznych aspektów jego powołania. W jednym z esejów Guibert przeszukuje karton z rodzinnymi portretami w poszukiwaniu wskazówek - odpowiedzi, a nawet pytań - dotyczących życia jego rodziców i bardziej odległych krewnych. Przeszukując zdjęcia z wakacji i zdjęcia z autografami dawno zapomnianych gwiazd filmowych, Guibert myśli: "Nawet nie rozpoznaję twarzy, z wyjątkiem czasami twarzy ciotki lub praciotki, lub szczupłej, jasnej twarzy mojej matki jako młodej dziewczyny". W innych esejach wyjaśnia, w jaki sposób komponuje swoje fotografie i jak - pisząc - stara się uciec i poprawić nieodłączne ograniczenia swojej techniki, aby zachować te obrazy utracone z powodu jego technicznych niepowodzeń jako fotografa.
"Ghost Image" Guiberta to pięknie napisana, melancholijna oda do istnienia i form sztuki zarówno ulotnych, jak i potężnych - wyjątkowy pamiętnik na styku rodziny, pamięci, pożądania i fotografii.
