Fargo Rock City: Heavy metalowa odyseja w wiejskiej Dakocie Północnej

Opinie czytelników

Recenzje „Fargo Rock City” autorstwa Chucka Klostermana przedstawiają mieszany przegląd mocnych i słabych stron książki, przy czym wielu czytelników docenia jej nostalgiczne i humorystyczne spojrzenie na kulturę heavy metalową lat 80-tych, podczas gdy inni krytykują jej głębię i argumenty dotyczące znaczenia muzyki.

Czytelnikom podobał się humor, nostalgia i osobiste anegdoty związane z dorastaniem z muzyką heavy metalową. Pełne pasji i wyraziste teksty Klostermana rezonują z fanami gatunku, czyniąc go zrozumiałym dla tych, którzy mieli podobne doświadczenia muzyczne. Wielu uznało ją za zabawną i pouczającą, szczególnie jeśli chodzi o eksplorację sceny heavy metalowej i jej kulturowych implikacji.

Niektórzy recenzenci uważali, że książce brakuje głębi i oryginalności, sugerując, że pomija ona szerszy obraz muzyki i jej kontekst historyczny. Krytycy wskazywali, że chociaż Klosterman dzieli się swoimi namiętnymi poglądami, często ucieka się do dygresji i subiektywnych opinii, które mogą nie być powszechnie atrakcyjne. Niektórzy komentowali, że książka nadmiernie skupia się na metalu, potencjalnie alienując tych, którzy są mniej zainteresowani tym gatunkiem.

(na podstawie 116 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Fargo Rock City: A Heavy Metal Odyssey in Rural North Dakota

Zawartość książki:

Empirycznie udowadniając, że - bez względu na to, gdzie jesteś - dzieciaki chcą dawać czadu, jest to zabawny pamiętnik Chucka Klostermana o dorastaniu jako bezwstydny metalowiec w Wyndmere w Północnej Dakocie (populacja: 498).

Z głosem jak gitara Ace'a Frehleya, Klosterman przedziera się przez historię zespołu hair-band, zaczynając od tego fatalnego dnia w 1983 roku, kiedy jego starszy brat przyniósł do domu "Shout at the Devil" Motley Crue. Piątoklasista Chuck nie był jeszcze gotowy na rockowe granie - jego włosy były zbyt krótkie, a farma zbyt cicha - ale i tak znalazł sposób, by uderzać w swoją małą głowę.

Zanim podróż dobiegła końca, wolno tańczył do Poison, spał niewinnie pod satanistycznymi pentagramami, pożądał Lity Ford i popadał w śmiesznie intelektualne podejście do Guns N' Roses. Chodź i poczuj jego hałas.