Eseje zebrane: Tom II

Opinie czytelników

Książka Hayma Soloveitchika jest znana ze skrupulatnego podejścia do analizy historycznej i halachicznej. Jest chwalona za jasny język i skrupulatną dbałość o szczegóły, choć jest uznawana za wymagającą lekturę wymagającą głębokiego zaangażowania w materiał. Eseje Soloveitchika, szczególnie te badające historyczne konteksty i interpretacje tekstów halachicznych, są podkreślane jako błyskotliwe i wnikliwe, co czyni go wybitną postacią w historii halachy.

⬤ Skrupulatnie zbadana i jasno napisana
⬤ zapewnia głęboki wgląd w historię halachiczną i współczesne kwestie
⬤ pokazuje znajomość materiałów źródłowych
⬤ eseje są fascynujące i prowokujące do myślenia.

⬤ Nie jest to relaksująca lektura
⬤ wymaga od czytelnika znacznego wysiłku i zaangażowania ('amelut ba-Tora')
⬤ może stanowić wyzwanie dla osób niezaznajomionych ze szczegółowymi dyskusjami halachicznymi.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Collected Essays: Volume II

Zawartość książki:

W tym drugim tomie swoich esejów na temat historii halachy, autor Haym Soloveitchik zmaga się z wieloma spornymi tematami w średniowiecznej historii Żydów i kwestionuje szereg panujących poglądów. Jego upór, że właściwe zrozumienie wymaga merytorycznej, dogłębnej analizy źródeł, prowadzi go do wnikliwej analizy często cytowanych tekstów halachicznych z Aszkenazu, często z wnioskami, które różnią się od obecnego konsensusu. Argumentuje on, że średniowieczni historycy żydowscy nie mogą unikać angażowania się w szczegółową krytykę tekstową, a teksty muszą być zawsze interpretowane w kontekście kultury prawnej swoich czasów. Historycy, którzy uchylają się od tych zadań, ryzykują wzmocnienie wersji, która wspiera ich własne uprzedzenia, i retrojecting późniejszych pojęć na wcześniejszą epokę. Te podstawowe kwestie metodologiczne leżą u podstaw każdego omawianego tematu. W części I książki, poświęconej kulturowemu pochodzeniu Aszkenazu i jego trwałemu wpływowi, profesor Soloveitchik kwestionuje naukowy konsensus, że korzenie Aszkenazu leżą głęboko w palestyńskiej glebie. Podważa powszechne przekonanie, że to odwieczny zwyczaj (minhag kadmon) rządził przede wszystkim wczesnym Aszkenazem, kulturą, która wyłoniła się w Nadrenii pod koniec X wieku i której kres położyły spustoszenia pierwszej krucjaty (1096).

Podobnie odrzuca teorię, że dopiero w połowie XI wieku Talmud Babiloński został uznany za w pełni autorytatywny. Na podstawie dogłębnej analizy ówczesnej literatury wykazuje, że uczeni z wczesnego Aszkenazu wykazywali zdumiewającą znajomość złożonego korpusu Talmudu Babilońskiego i przez cały czas postrzegali go jako kamień milowy tego, co dozwolone i zakazane. Część ta kończy się jego własną radykalną propozycją dotyczącą źródła kultury aszkenazyjskiej i piętna, jakie odcisnęła ona na Żydach z północnej Europy przez blisko tysiąclecie. Część II traktuje o męczeństwie postrzeganym i praktykowanym przez Żydów w czasach islamu i chrześcijaństwa. W jednym z dłuższych esejów Soloveitchik twierdzi, że problematyczne Iggeret ha-Shemad Majmonidesa jest dziełem retorycznym, a nie halachicznym - wniosek ten wywołał wiele krytyki ze strony innych uczonych, którym Soloveitchik odpowiada jeden po drugim. Po tym następuje kompleksowe studium kidusz ha-Szemn Aszkenaz, które wciąga go w analizę tego, czy źródła agadyczne były wykorzystywane przez tosafistów w argumentach halachicznych, jak twierdzą niektórzy historycy; czy istniało jakiekolwiek halachiczne potwierdzenie powszechnego zjawiska dobrowolnego męczeństwa; i rzeczywiście, czy względy halachiczne odgrywały jakąkolwiek rolę w tak tragicznych kwestiach życia i śmierci.

Książka kończy się dwoma esejami na temat Miszne Tora, które argumentują, że słynny kodeks musi być również postrzegany jako dzieło sztuki, które podtrzymuje, podobnie jak arcydzieła, wiele sprzecznych interpretacji.