Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje omawiają „Ekonomię polityczną ekonomii partycypacyjnej” Alberta i Hahnela, podkreślając zarówno mocne, jak i słabe strony proponowanego modelu Parecon. Podczas gdy niektórzy uważają Parecon za realną alternatywę dla kapitalizmu i centralnie planowanego komunizmu, mającą na celu zajęcie się nierównościami i wspieranie demokracji uczestniczącej, inni krytykują jego wykonalność, nadmierny egalitaryzm i potencjalne komplikacje biurokratyczne. Zwrócono uwagę na techniczny charakter książki, co może ograniczać jej dostępność dla szerokiego grona odbiorców.
Zalety:Książka przedstawia ekonomię uczestniczącą (Parecon) jako szczegółową i realną alternatywę dla kapitalizmu i centralnego planowania, podkreślając wartości takie jak sprawiedliwość, brak wyzysku i demokracja uczestnicząca. Jest dobrze przyjęta wśród osób zainteresowanych ideologiami anarchistycznymi i libertariańsko-komunistycznymi. Krytyka zarówno kapitalistycznych, jak i centralnie planowanych systemów jest jasna i zawiera formalne dowody ekonomiczne wspierające model.
Wady:Książka może być zbyt techniczna i skierowana głównie do akademickich ekonomistów, przez co jest mniej przystępna dla ogółu czytelników. Krytycy twierdzą, że Pareconowi brakuje praktyczności, nadmiernie podkreślając egalitaryzm, jednocześnie bagatelizując istotne kwestie związane z biurokracją, radami konsumentów i procesami decyzyjnymi. Niektórzy recenzenci uważają, że niepotrzebnie komplikuje on uproszczoną dynamikę rynku.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Political Economy of Participatory Economics
Zawartość książki:
W obliczu bliskiego bankructwa gospodarek centralnie planowanych i kapitalizmu, który wydaje się niezdolny do generowania egalitarnych rezultatów w pierwszym świecie i rozwoju gospodarczego w trzecim świecie, alternatywne podejścia do zarządzania sprawami gospodarczymi są pilną koniecznością. Do tej pory jednak opisy alternatyw były nieprzekonujące.
Tutaj Michael Albert i Robin Hahnel wspierają libertariańską tradycję socjalistyczną, przedstawiając rygorystyczny, dobrze zdefiniowany model tego, w jaki sposób producenci i konsumenci mogliby demokratycznie planować swoje wzajemnie powiązane działania. Po wyjaśnieniu, dlaczego hierarchiczna produkcja, inegalitarna konsumpcja, centralne planowanie i alokacje rynkowe są niezgodne z "bezklasowością", autorzy przedstawiają alternatywny model demokratycznych rad pracowników i konsumentów działających w ramach zdecentralizowanej procedury planowania społecznego. Pokazują, w jaki sposób egalitarna konsumpcja i kompleksy miejsc pracy, w których wszyscy angażują się zarówno w pracę koncepcyjną, jak i wykonawczą, mogą być wydajne.
Demonstrują zdolność swojej procedury planowania do osiągania sprawiedliwych i wydajnych wyników nawet w kontekście efektów zewnętrznych i dóbr publicznych oraz jej moc stymulowania, a nie podważania impulsów partycypacyjnych. Uwzględniono również dyskusję na temat zarządzania informacjami i tego, w jaki sposób eksperymenty symulacyjne mogą uzasadnić wykonalność ich modelu.
