Wild Materialism: The Ethic of Terror and the Modern Republic
Dziki materializm odnosi się do trzech powiązanych pytań współczesnej filozofii politycznej. W jaki sposób, jeśli różne interesy i żądania społeczne są konstytutywnie antagonistyczne, jedność społeczna może wyłonić się z heterogeniczności? Czy taka jedność wymaga odpowiednich uniwersaliów, a jeśli tak, to czym one są, gdzie można je znaleźć i jak są budowane? Wreszcie, w jaki sposób należy zrewidować koncepcję demokracji w odpowiedzi na globalizację gospodarczą, terroryzm państwowy i niepaństwowy oraz fundamentalizm religijny, etniczny lub narodowy?
Polemicznie rehabilitując termin "terror", Lezra argumentuje, że może on i powinien funkcjonować jako uniwersalny termin społeczny. Osadzony niebezpiecznie gdzieś pomiędzy domeną prywatną a publiczną, terror jest doświadczeniem niepokoju bez granic i bez celu. Jest czymś innym niż interesem posiadanym przez różne klasy ludzi; nie jest właściwie pojęciem (jak równość czy bezpieczeństwo), na którym tradycyjnie opierają się uniwersalne roszczenia.
Lezra argumentuje jednak, że konceptualny niedostatek terroru paradoksalnie zapewnia jedyny adekwatny, świecki sposób wyrażania etycznych i politycznych osądów. Terror społeczny, dramatycznie proponuje, jest fundamentem, na którym należy budować krytykę fundamentalizmów terrorystycznych. Otwierając przełomowy dialog metodologiczny.
Pomiędzy pracami Freuda a późnym rozumieniem materializmu aleatorycznego Althussera, Lezra pokazuje, w jaki sposób etyka terroru, a w sferze politycznej radykalnie demokratyczna republika, może być zbudowana na tym, co nazywa "dzikim materializmem".
Dziki materializm łączy w sobie uważną lekturę tekstów kultury ze szczegółowym omówieniem dzieł z tradycji radykalno-demokratycznej i radykalno-republikańskiej. Oryginalność jego ściśle uargumentowanych tez jest dopasowana i uzupełniona szerokim zakresem zainteresowania - obejmującym debaty nad scenariuszem "tykającej bomby"; okoliczności zamachu ETA na admirała Luisa Carrero Blanco w Madrycie w 1973 roku; filmy Gillo Pontecorvo; republikańską twórczość Sade'a; Marksowską Krytykę Filozofii Prawa Hegla; oraz korzenie współczesnego radykalnego republikanizmu we wczesnonowożytnej teologii politycznej (Bodin, Shakespeare, Parsons, Siliceo).
