Dziennik podróży z Beringiem, 1741-1742

Opinie czytelników

Książka zawiera szczegółowy opis XVIII-wiecznej rosyjskiej eksploracji, koncentrując się w szczególności na podróżach Beringa i Stellera. Czytelnicy chwalili żywe opisy Syberii i kontekst historyczny, choć niektórzy stwierdzili, że brakuje struktury narracji i życzyliby sobie większej jasności geograficznej.

Doskonałe opisy XVIII-wiecznej Rosji, wciągająca narracja o eksploracji, ciekawe spostrzeżenia historyczne i przedstawienie przetrwania na morzu. Książka przywołuje żywe obrazy i oddaje emocje związane z odkryciami.

Niektórzy czytelnicy uważali, że historia nie była wystarczająco satysfakcjonująca, brakowało jej szczegółów geograficznych i przejrzystości. Pojawiły się również uwagi krytyczne dotyczące naukowego przygotowania autora i stylu narracji, a także pragnienie bardziej kompleksowej relacji w porównaniu z innymi dziennikami eksploracyjnymi.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Journal of a Voyage with Bering, 1741-1742

Zawartość książki:

Europejskie odkrycie północno-zachodniego wybrzeża Ameryki jest w pełni i dramatycznie zarejestrowane w tym dzienniku, bezcennym historycznym i naukowym dokumencie źródłowym. Jest to również porywająca opowieść o ludzkim konflikcie, o naturze jako przytłaczającym przeciwniku, o terrorze, bólu i śmierci oraz o ostatecznym wyzwoleniu.

W służbie rosyjskiej carycy, niemiecki przyrodnik Steller towarzyszył wielkiemu duńskiemu odkrywcy Vitusowi Beringowi w podróży, która przetrwała katastrofę statku i niewyobrażalne trudności, aby wyznaczyć początek zapisanej historii Alaski. Niniejsza książka jest nowym tłumaczeniem i adnotacją dziennika Stellera z tej podróży i pierwszą opartą całkowicie na zachowanej kopii rękopisu Stellera z 1743 r. (poprzednie tłumaczenie opierało się na wydaniu z 1793 r.). Dziennik jest najbardziej znanym z pism Stellera, nie tyle ze względu na wydarzenia po drodze, czy obserwacje biologiczne i antropologiczne, nawet nie z powodu doniosłego widoku wybrzeża Alaski i późniejszych lądowań, ale z powodu wstrząsających wydarzeń z podróży powrotnej.

Trzydziestu dwóch ludzi z 78, którzy wypłynęli, zginęło, w tym sam Bering; 46 przeżyło katastrofę statku zimą 1741-42 na bezdrzewnej, niezamieszkanej wyspie i ostatecznie powróciło do portu macierzystego na Kamczatce na małym statku zbudowanym z drewna z rozbitego statku. Na wyspie Bering i jego porucznik stali się zbyt chorzy, by funkcjonować, a Steller przejął inicjatywę w organizowaniu grup roboczych, znajdowaniu antykorbutowej żywności roślinnej i zwierzęcej, pielęgnowaniu szóstki i pocieszaniu przygnębionych - działaniach, które uchroniły wszystkich przed śmiercią.