Dzieła dogmatyczne i polemiczne

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Dogmatic and Polemical Works

Zawartość książki:

Reputacja św. Hieronima opiera się przede wszystkim na jego osiągnięciach jako tłumacza i egzegety pism świętych. Ważna zasługa, jaką oddał Kościołowi w swoich dziełach doktrynalnych, jest często pomijana lub minimalizowana przez tych, którzy szukają oryginalności i niezależności myśli. Św. Hieronim nie był teologiem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Nie był oryginalnym myślicielem i nigdy nie poświęcił się osobistej medytacji nad dogmatami, jak to uczynił św. Chociaż ściśle trzymał się tego, co znalazł w tradycji, znaczenie jego autorytetu doktrynalnego nie zostało w ten sposób umniejszone.

Po spędzeniu dwunastu lat swojego wczesnego życia w rodzinnym Stridonie, został wysłany do Rzymu w 359 roku, aby ukończyć studia literackie. Przez następne osiem lat, od 359 do 367 r., św. Hieronim pilnie studiował gramatykę, nauki humanistyczne, retorykę i dialektykę. Żywo interesował się również greckimi i łacińskimi klasykami, filozofami i poetami, a zwłaszcza satyrykami i poetami komicznymi. Wydaje się, że te studia nie tyle złagodziły, co wyolbrzymiły temperament św. Hieronima, który z natury był drażliwy i porywczy, a także wrażliwy na krytykę i sprzeczności. Lektura satyryków i poetów komicznych rozwinęła w nim zamiłowanie do karykatury i skłonność do czynienia szkodliwych aluzji. Co więcej, procesy przed rzymskimi trybunami, w których chętnie uczestniczył, a w których adwokaci oddawali się wzajemnym osobistym inwektywom, rozwinęły w nim sztukę i naukę polemiki, którą miał tak skutecznie i umiejętnie wykorzystać w kontrowersjach, które miały poważnie zaangażować jego uwagę.

Św. Hieronim podkreślał fakt, że Kościół musi być zawsze uważany za najwyższą regułę i decydujący standard wiary chrześcijańskiej; i że Kościół nadaje prawdziwy sens Pismu Świętemu i jest reprezentatywny dla tradycji. To właśnie z powodu tego silnego przekonania św. Hieronima lata jego późniejszego życia były wypełnione niekończącymi się konfliktami z wrogami Kościoła. Św. Hieronim nigdy nie oszczędzał heretyków, ale zawsze uważał, że wrogowie Kościoła są jego własnymi wrogami. Spotkanie z Sabelianami było pierwszą kłótnią św. Hieronima z wrogiem Kościoła. Już na początku swojego życia dał do zrozumienia, że będzie zagorzałym obrońcą doktrynalnego autorytetu Kościoła i że jest gotowy zaatakować każdą herezję, która podniesie głowę przeciwko wierze katolickiej.