Duchy psychologii: Kryzys w zawodzie i droga powrotna

Opinie czytelników

Książka oferuje krytyczną analizę współczesnej psychologii, podkreślając jej niedociągnięcia i sugerując ulepszenia. Choć przedstawia interesujące spostrzeżenia i głębokie refleksje na temat praktyk psychologicznych i badań, cierpi z powodu suchego stylu pisania i braku jasnej struktury, co prowadzi do frustracji niektórych czytelników.

Autor, szanowany psycholog, przedstawia przemyślaną krytykę opartą na szerokim przeglądzie literatury i osobistych doświadczeniach. Książka porusza ważne tematy, takie jak kontekst badań psychologicznych, diagnoza i leczenie. Jest postrzegana jako wnikliwa, wymagająca i oferująca cenne sugestie dotyczące poprawy w dziedzinie psychologii.

Styl pisania jest często opisywany jako suchy i rozwlekły, co utrudnia czytelnikom śledzenie punktów autora. Wiele recenzji wspomina, że książce brakuje struktury, przeskakuje między tematami i może być frustrująca w czytaniu, szczególnie dla osób niezbyt dobrze zaznajomionych z koncepcjami psychologicznymi.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Psychology's Ghosts: The Crisis in the Profession and the Way Back

Zawartość książki:

Ta książka jest owocem wieloletnich przemyśleń i głębokiej troski o stan współczesnej psychologii. Jerome Kagan, teoretyk i czołowy badacz, analizuje popularne praktyki i założenia wielu psychologów.

Odkrywa szereg problemów, które, co niepokojące, są w dużej mierze ignorowane przez badaczy i klinicystów. Kagan twierdzi jednak, że rozwiązania są dostępne, a jego uzasadnione sugestie wskazują drogę do lepszego zrozumienia umysłu i chorób psychicznych.

Kagan identyfikuje cztery problemy współczesnej psychologii: obojętność na otoczenie, w którym gromadzone są obserwacje, w tym wiek, klasę i pochodzenie kulturowe uczestników oraz procedurę, która dostarcza dowodów (kwestionuje na przykład założenie, że podobne werbalne raporty dotyczące dobrego samopoczucia odzwierciedlają podobne stany psychiczne); nawyk opierania wniosków na pojedynczych miarach, a nie na wzorcach miar (mimo że każde działanie, odpowiedź lub reakcja biologiczna może wynikać z więcej niż jednego zestawu warunków); definiowanie chorób psychicznych przez objawy niezależne od ich pochodzenia; oraz leczenie zaburzeń psychicznych za pomocą leków i form psychoterapii, które nie są specyficzne dla zdiagnozowanej choroby. Szczera dyskusja autora zainspiruje debatę, która jest potrzebna w dyscyplinie starającej się spełnić swoje obietnice.