Duchy

Opinie czytelników

Recenzje opowiadań o duchach Edith Wharton są mieszane, niektórzy chwalą pisarstwo i wciągające historie, podczas gdy inni uważają, że zbiór jest pozbawiony emocji i zbyt oswojony dla entuzjastów horroru.

Dobrze napisane, wciągające, klimatyczne, zabawne, z kilkoma wyróżniającymi się historiami, takimi jak „All Souls” i „Bewitched”. Fani stylu Whartona i ci, którzy lubią klasyczne historie o duchach, mogą docenić tę antologię.

Niektóre historie są uważane za nudne lub przewidywalne, pozbawione dreszczyku emocji oczekiwanego w horrorze. Mała czcionka w fizycznej książce była również powodem frustracji czytelników.

(na podstawie 13 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Ghosts

Zawartość książki:

Elegancki, przyprawiający o gęsią skórkę zbiór opowiadań o duchach Edith Wharton, wybranych i opatrzonych przedmową napisaną przez samą autorkę.

Żadna historia amerykańskiej opowieści niesamowitej nie byłaby kompletna bez wzmianki o Edith Wharton, ale wielu z najbardziej oddanych wielbicieli Wharton nie zdaje sobie sprawy, że była mistrzynią tej formy.

W rzeczywistości jednym z ostatnich aktów literackich Wharton było zebranie Ghosts, osobistego wyboru jej własnych najbardziej mrożących krew w żyłach opowiadań, napisanych w latach 1902-1937.

W "The Lady's Maid's Bell", najwcześniejszym z zamieszczonych tu opowiadań, służąca poświęca się swojej pani zza grobu, a w "All Souls", ostatnim opowiadaniu Wharton, starsza kobieta stąpa po przepuszczalnej granicy między życiem a zaświatami.

Wielkim darem Wharton było bezlitosne oświetlanie motywów mężczyzn i kobiet, a jej historie o duchach nigdy nie oddalały się od trosk żywych, wykorzystując nadprzyrodzone zjawiska do badania takich ziemskich spraw, jak przemoc w małżeństwie, okropności starzenia się, zgnilizna u podstaw nowych fortun, ciemność, która spogląda z otchłani własnej duszy.

Są to historie, które mają "wywoływać zimny dreszcz", a nie przerażać, a jak Wharton wyjaśnia w przedmowie, jej celem było przeciwstawienie się "ciężkiej harówce współczesnego przyspieszenia" poprzez zachowanie tej niewysłowionej przestrzeni "ciszy i ciągłości", która jest nie tylko przywilejem ludzkości, ale - "w zabawie dreszczem" - jej rozkoszą.