Do latarni morskiej

Opinie czytelników

„Do latarni morskiej” Virginii Woolf to złożone dzieło, które w przemyślany sposób zgłębia tematy rodziny, upływu czasu i zawiłości relacji międzyludzkich poprzez narrację strumienia świadomości. Pomimo braku konwencjonalnej fabuły i dialogów, krytycy docenili ją za znakomitą prozę i głębokie spostrzeżenia psychologiczne.

⬤ Piękna proza i styl pisania, który oddaje skomplikowane stany emocjonalne i psychologiczne.
⬤ Złożony rozwój postaci z dobrze skonstruowanymi i wiarygodnymi osobowościami.
⬤ Bogata tematyczna eksploracja czasu, relacji międzyludzkich i percepcji.
⬤ Uważana za klasykę literatury modernistycznej, co czyni ją ważnym dziełem dla zrozumienia technik literackich.

⬤ Narracja może być meandryczna i powolna, przez co może stanowić wyzwanie dla niektórych czytelników.
⬤ Minimalne dialogi i akcja mogą prowadzić do poczucia nudy lub frustracji.
⬤ Niektórym czytelnikom trudno jest nawiązać kontakt z postaciami ze względu na ich brak rozwoju lub empatii.
⬤ Styl strumienia świadomości może być mylący i wymaga cierpliwości, by zrozumieć głębsze znaczenia.

(na podstawie 587 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

To the Lighthouse

Zawartość książki:

Do latarni morskiej to książka o wzajemnych relacjach między ludźmi.

Ci, którzy odrzucają „Do latarni morskiej” jako gorszą od „Pani Dalloway”, ponieważ nie oferuje nikomu nawet połowy pamiętnej jasności „Clarissy Dalloway”, muszą nie dostrzegać jej większych i, z artystycznego punktu widzenia, trudniejszych celów. Muszą nie zauważyć bogatszych cech umysłu, wyobraźni i emocji, które pani Woolf, być może nie chcąc ich, pominęła w Pani Dalloway.

Historia, która rozpoczyna się wspaniale i trwa przez wspaniałe interludium, kończy się zbyt małą siłą i ekspresją. W każdym razie reszta książki ma swoje zalety... Pani Woolf wykorzystuje swoją niezwykłą metodę charakteryzacji, metodę nie opartą na obserwacji czy osobistym doświadczeniu, ale czysto syntetyczną, czysto twórczą Ani Clarissa, ani pani Ramsay nie mają w sobie nic autobiograficznego.

Myślę, że to w znakomitym interludium zatytułowanym Time Passes pani Woolf osiąga najbardziej imponujący szczyt książki... Jest gorsza od Pani Dalloway pod względem stopnia, w jakim jej cele zostały osiągnięte; jest lepsza pod względem wielkości samych celów.