Niniejszy tom analizuje w dużej mierze pomijane pisma estetyczne Karla Leonharda Reinholda sprzed 1790 roku, w których starał się on antycypować Kantowską krytykę smaku.
Kontekstualna rekonstrukcja podejścia Reinholda do złożonej teorii przyjemności i popędu ujawnia oryginalność jego transcendentalnej estetyki filozoficznej, która różniła się od estetyki Ernsta Platnera, oraz ich historyczne znaczenie jako potencjalnego źródła inspiracji dla Kanta.
