Czytanie nocą

Opinie czytelników

Reading Through the Night autorstwa Jane Tompkins to głęboko osobista i przemyślana eksploracja wpływu literatury na samopoznanie, ujęta w ramy jej doświadczeń z zespołem chronicznego zmęczenia. Książka analizuje jej relacje z pisarzami Paulem Theroux i V.S. Naipaulem oraz oferuje wgląd w związki między literaturą a doświadczeniami życiowymi.

Książka jest chwalona za szczerość, piękny styl i zdolność do prowokowania do myślenia o wyborach czytelniczych i osobistych doświadczeniach. Czytelnicy doceniają intymną opowieść Tompkins i jej wnikliwe obserwacje na temat roli literatury w życiu. Książka jest uważana za inspirującą i satysfakcjonującą lekturę, która łączy krytykę literacką z osobistymi wspomnieniami.

Niektórzy czytelnicy uważają, że styl narracji Tompkins może wydawać się fałszywy lub zbyt hojny, co prowadzi do frustracji z powodu jej krytycznej autorefleksji. Krytycy zauważają brak intymności i zaufania w jej głosie, a także wspominają o sporadycznych sprzecznościach w analizie autorów, których omawia. Niektórzy czytelnicy wyrażają również rozczarowanie szeroką liberalną perspektywą, która może nie stanowić dla nich wyzwania.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Reading Through the Night

Zawartość książki:

Jane Tompkins, znana profesor literatury i wielokrotnie nagradzana autorka, myślała, że wie, czym jest czytanie, dopóki dotknięta wyniszczającą chorobą, nie odkrywa, że czyta dzień i noc, ponieważ to wszystko, co może zrobić. Miłośniczka książek przez całe życie, po raz pierwszy zdaje sobie sprawę, że jeśli zwracasz szczególną uwagę na swoje reakcje podczas czytania, literatura może stać się ścieżką samopoznania.

Wewnętrzna podróż Tompkins rozpoczyna się, gdy niespodziewanie zostaje urzeczona opisem przyjaźni między dwoma pisarzami, którym nie poświęciła zbyt wiele uwagi, Paulem Theroux i V.S. Naipaulem. Wspomnienia Theroux wprowadzają ją na ścieżkę introspekcji, która sięga do pierwszych tygodni jej życia w szpitalu na Bronksie, a także do jej relacji z matką i struktury jej obecnego małżeństwa. Jej doświadczenie czytelnicze, zintensyfikowane przez poczucie bezsilności i utraty siebie, które towarzyszą przewlekłej chorobie, rozszerza się o pisarzy takich jak Henning Mankell i Ann Patchett, Alain de Botton, Elena Ferrante i Anthony Trollope. Czytając ich książki, Tompkins rozpoznaje w nich samą siebie, natrafiając na wzorce uczuć i zachowań, które rządziły nią bez jej wiedzy - zazdrość, pragnienie sławy, strach przed konfrontacją z ludźmi, których kocha, tęsknota za komunią.

Czytelnik, wraz z Tompkins, uświadamia sobie, że literatura może być nie tylko źródłem informacji i rozrywki, nie tylko balsamem i schronieniem, ale także kluczem do odblokowania dawno zapomnianych wspomnień, które prowadzą do nowego zrozumienia własnego życia.