Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka bada hipotezę, że dziewiętnastowieczne europejskie przedstawienia kobiet grających na fortepianie często mają konotacje seksualne, szczególnie koncentrując się na grze na fortepianie na cztery ręce. Przedstawia liczne cytaty na poparcie tej tezy i zachęca czytelników do rozważenia różnych kontekstów muzycznych. Podczas gdy treść jest fascynująca i prowokująca do myślenia, niektórzy czytelnicy uważają, że mały rozmiar czcionki i ciemny druk w fizycznej książce są rozczarowujące i trudne do odczytania.
Zalety:Dokładne zbadanie śmiałej hipotezy, liczne cytaty wspierające, fascynujący wgląd w historię gry na fortepianie na cztery ręce.
Wady:Bardzo mały rozmiar tekstu w druku, rysunki są ciemniejsze i mniej wyraźne niż w Internecie, trudne do odczytania po krótkim czasie.
(na podstawie 3 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Four-Handed Monsters: Four-Hand Piano Playing and Nineteenth-Century Culture
Zawartość książki:
W XIX wieku gra na fortepianie na cztery ręce pojawiła się w całej Europie jako popularna rozrywka klas zamożnych i tych, którzy chcieli do nich dołączyć. Nie było kanonicznego dzieła muzyki klasycznej, które nie zostałoby napisane na duet fortepianowy, nie było też domu, który nie mógłby sobie pozwolić na zainwestowanie w nie.
Duety odbijały się echem od studenckiej kawalerki po Pałac Buckingham, rozbrzmiewały w szkołach i setkach tysięcy mieszczańskich salonów. Jak żadne inne zjawisko muzyczne, potrafiły przekraczać granice narodowe, społeczne i ekonomiczne, łącząc ubogich studentów z córkami burżuazji, koronowane głowy z wirtuozami bez grosza przy duszy, i właśnie z tego powodu XIX wiek często traktował je ze skrajną podejrzliwością. Gra na fortepianie na cztery ręce była często rozumiana jako społecznie akceptowalny sposób flirtowania, ruch rąk, który sprawiał, że dotykanie, często mężczyzn i kobiet, było nie tylko akceptowalne, ale wręcz konieczne.
Stało się jednak również czymś znacznie poważniejszym, centralną instytucją domu, pośredniczącą między wnętrzem a zewnętrzem, rodziną a społeczeństwem, pracą a wypoczynkiem, naturą a wychowaniem. Pisarze, kompozytorzy, muzycy, filozofowie, dziennikarze, pamfleciści i malarze zwrócili na to uwagę: w sztuce, literaturze i filozofii epoki gra na cztery ręce pojawiła się jako wspólny motyw, coś, co pozwoliło im zbadać samą naturę siebie, rodziny, społeczności i państwa.
W czterech rękach pędzących w górę i w dół tej samej klawiatury dziewiętnasty wiek dostrzegał lub myślał, że dostrzega, zdumiewający wachlarz rzeczy. Four-Handed Monsters opowiada nie tylko historię tej praktyki, ale także historię zdumiewającego wachlarza rzeczy, które XIX wiek w nią wczytał.
