Co wie ballada: gatunek ballady, kultura pamięci i niemiecki nacjonalizm

Oryginalny tytuł:

What the Ballad Knows: The Ballad Genre, Memory Culture, and German Nationalism

Zawartość książki:

W ciągu XIX wieku ballady rozprzestrzeniły się w niemieckojęzycznej Europie w naprawdę niezwykłym zakresie kontekstów. Słuchacze mogli oczywiście zetknąć się z balladami w tomach Goethego i Schillera, w różnych antologiach lub wydaniach ilustrowanych.

Ale równie prawdopodobne było, że natkną się na obiekty określane jako ballady na wieczorach recytatorskich popularnych aktorów, w zestawach pieśni Schuberta i Loewego, w utworach fortepianowych Chopina, w operze i sali koncertowej, na masowo produkowanych rysunkach, obrazach, a nawet porcelanie. Ballady były wierszami, których można było używać - nauczyciele używali ich do trenowania pamięci swoich uczniów (lub karania ich), kompozytorki używały ich do zapewnienia sobie miejsca w muzycznym kanonie, aktorzy używali ich do zwiększenia swoich dochodów, matki używały ich do usypiania swoich dzieci. Ballady krzyżowały się z płcią i klasą, obiecując demokratyzację sztuki, a w rzeczywistości pomagając w tworzeniu rozróżnień.

W What the Ballad Knows: The Ballad Genre, Memory Culture and Niemiecki nacjonalizm, Adrian Daub opowiada historię tego wędrownego gatunku w różnych mediach, okresach, regionach i warstwach społecznych i pokazuje, że chociaż ballada była często pozycjonowana jako autentyczny produkt niemieckiego ducha, często niepokoiła i obalała projekt narodowy.

Popularna wyobraźnia zakorzeniła te wiersze w przednowoczesnej kulturze ustnej, wśród bardów i chłopów, w codziennym życiu zwykłych ludzi. W rzeczywistości jednak dziewiętnastowieczne ballady dotyczyły nowoczesnych sposobów kojarzenia, uwagi i rozpowszechniania.