Człowiek z jaśminu i inne teksty

Opinie czytelników

Książka „The Man of Jasmine” autorstwa Unicy Zurn zgłębia tematy psychozy i choroby psychicznej przez surrealistyczny obiektyw. Zapewnia wyjątkową i nawiedzającą narrację, która oddaje grozę zmagań ze zdrowiem psychicznym. Choć została doceniona za oryginalny głos i poetycki styl, jest również uznawana za mroczną i trudną treść, która może być niepokojąca dla niektórych czytelników.

Oryginalna i nawiedzająca narracja, oddaje prawdziwy horror choroby psychicznej, poetycki i wyjątkowy głos, znaczący wkład w surrealizm, cenny dla zrozumienia wewnętrznej perspektywy szaleństwa.

Bardzo mroczna i niepokojąca treść, może być trudna do odczytania dla osób wrażliwych na tematy depresji i psychozy, potencjalnie ponura dla niektórych czytelników.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Man of Jasmine & Other Texts

Zawartość książki:

Gra anagramów spotyka się z kryzysem psychicznym w uznanym surrealistycznym dokumencie Unicy Z rn o psychicznej niepewności.

W ciągu 25 lat, odkąd Atlas Press po raz pierwszy opublikował tę relację Unicy Z rn (1916-70) z jej długiej historii kryzysów psychicznych, została ona uznana za wielką artystkę co najmniej równą jej partnerowi, surrealistycznemu Hansowi Bellmerowi. Jednak jej twórczość jest ledwo zrozumiała bez wydrukowanych tutaj tekstów - teraz poprawionych przez tłumacza Malcolma Greena - w których pokazuje, w jaki sposób surrealistyczne koncepcje psychiki pozwoliły jej przyjąć najbardziej niepokojące doświadczenia jako oferujące dostęp do wewnętrznej egzystencji, która była istotnym źródłem jej twórczości artystycznej. Wprowadzenie Greena do tego tomu było pierwszym studium, które rozważało jej życie i twórczość z tej perspektywy.

Pierwsze załamanie psychiczne Z rn zostało zainicjowane, gdy spotkała swoją postać fantasy, "Człowieka z Jaśminu", w osobie pisarza i artysty Henri Michaux. To spotkanie pogrążyło ją w halucynacyjnym świecie, w którym wizje jej pragnień, niepokojów i wydarzeń z nierozwiązanej przeszłości przytłoczyły jej obecne życie. Jej największe dzieła powstawały w czasach kryzysu psychicznego, często w azylach, a ona sama zachęcała do ich wystąpienia, aby sprowokować intensywną kreatywność. Jej opis tych epizodów ujawnia, w jaki sposób sam język był częścią metody wróżbiarskiej, która mogła pomóc jej wyzdrowieć lub przewidzieć nowy kryzys. Jej przymus komponowania anagramów pozwolił jej uwolnić z codziennego języka zdumiewający zalew wiadomości, gróźb i ewokacji. Ta metoda i elokwentny, ale bezpośredni styl Z rn sprawiają, że ta książka jest literackim arcydziełem, zapewniając jednocześnie rzadki wgląd w ekstremalne stany psychiczne.