Człowiek, który był czwartkiem: Koszmar

Opinie czytelników

Recenzje „Człowieka, który był czwartkiem” G.K. Chestertona podkreślają, że jest to złożona i prowokująca do myślenia powieść, która łączy w sobie elementy filozofii, tajemnicy i surrealizmu. Czytelnicy doceniają jej bogaty język i inteligentny dowcip, choć niektórzy uważają ją za trudną ze względu na gęsty styl pisania i alegoryczny charakter. Historia podąża za Gabrielem Syme, poetą i tajnym policjantem, który infiltruje radę anarchistów, prowadząc do nieoczekiwanych zwrotów akcji i głębokich filozoficznych dociekań na temat społeczeństwa, moralności i egzystencji.

⬤ Prowokująca do myślenia narracja, która eksploruje głębokie tematy filozoficzne.
⬤ Bogaty, inteligentny styl pisania, który przemawia do czytelników lubiących skomplikowany język.
⬤ Wciągająca fabuła z nieoczekiwanymi zwrotami akcji.
⬤ Dobry rozwój i głębia postaci.
⬤ Tematy wciąż aktualne we współczesnym kontekście anarchizmu i porządku społecznego.
⬤ Godny uwagi humor pośród poważnych tematów, co sprawia, że jest to ogólnie przyjemna lektura.

⬤ Gęsty i rozwlekły styl pisania, który może być trudny do zrozumienia.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali filozoficzne dyskusje za zbyt abstrakcyjne lub zawiłe.
⬤ Niektóre zwroty akcji i surrealistyczne elementy zostały przez niektórych przewidziane, co zmniejszyło ich wpływ.
⬤ Zakończenie było postrzegane przez niektórych czytelników jako pospieszne lub niejasne.
⬤ Kilka adnotacji w konkretnych wydaniach zostało uznanych za nieprzydatne lub psujące zabawę.

(na podstawie 563 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Man Who Was Thursday: A Nightmare

Zawartość książki:

Surrealistyczne arcydzieło G.K. Chestertona to thriller psychologiczny, który koncentruje się na siedmiu anarchistach z Londynu przełomu wieków, którzy nazywają siebie nazwami dni tygodnia.

Chesterton bada znaczenie ich ukrytych tożsamości w fascynującej tajemnicy, a ostatecznie w urzekającej alegorii. Jak zauważa Jonathan Lethem we Wstępie, prawdziwymi bohaterami są idee. Szalony plan Chestertona jest naprawdę dość prosty: obnażyć moralny relatywizm i salonowy nihilizm jako diabły, za które je uważa.

Nie byłoby to jednak wcale interesujące, gdyby Chesterton nie wykazywał takiej pasji w oddawaniu diabłu tego, co mu się należy. Ożywia siły chaosu i anarchii każdą uncją wyobraźni i retorycznej siły w swoim ciele.