Ocena:
Książka „Black Wave” autorstwa dr Aldrich stanowi kompleksowe i wnikliwe badanie dynamiki społecznej i wysiłków na rzecz odbudowy po potrójnej katastrofie Tohoku w Japonii w 2011 roku. Czytelnicy znajdą w niej zarówno pouczające, jak i wciągające połączenie osobistych historii z analizą naukową.
Zalety:Wnikliwe i dokładne badania, przystępny styl pisania, integracja osobistych historii z dyskusjami politycznymi, podkreśla znaczenie więzi społecznych i odporności społeczności oraz oferuje cenne zalecenia polityczne.
Wady:Środkowe rozdziały, choć szczegółowe i pouczające, mogą być mniej wciągające w porównaniu z rozdziałem otwierającym; niektórzy czytelnicy mogą uznać analizy statystyczne za bardziej odpowiednie dla specjalistów.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
Black Wave: How Networks and Governance Shaped Japan's 3/11 Disasters
Pomimo zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi o magnitudzie 9.
0, które nawiedziło Japonię w 2011 roku, około 96% osób mieszkających i pracujących w najbardziej dotkniętym katastrofą regionie Tō hoku przeżyło. Mniejsze trzęsienia ziemi i tsunami zabiły znacznie więcej ludzi w pobliskich Chinach i Indiach.
Co odpowiada za wyjątkowo wysoki wskaźnik przeżywalności? I dlaczego niektóre miasta w regionie Tō hoku odrodziły się szybciej niż inne? Black Wave naświetla dwa krytyczne czynniki, które miały bezpośredni wpływ na to, dlaczego wskaźniki przeżycia różniły się tak bardzo w regionie Tō hoku po katastrofach 3/11 i dlaczego proces odbudowy również nie przebiegał równolegle w całym regionie. Jak pokazuje Daniel P. Aldrich, jednostki i społeczności z silniejszymi sieciami i lepszym zarządzaniem miały wyższe wskaźniki przeżywalności i szybszą odbudowę.
Słabiej połączone społeczności z mniejszą liczbą takich powiązań miały do czynienia z trudniejszymi procesami odbudowy i niższymi wskaźnikami przeżywalności. Poza indywidualnym i sąsiedzkim poziomem przetrwania i odbudowy, proces odbudowy był bardzo zróżnicowany, ponieważ niektóre miasta starały się pracować niezależnie nad planami odbudowy, ignorując zalecenia rządu krajowego i szybko wprowadzając własne wizje, podczas gdy inne postępowały zgodnie z wytycznymi oferowanymi przez biurokratów z Tokio w zakresie rozwoju gospodarczego i odbudowy.
