Czarna fala: Jak sieci i zarządzanie ukształtowały japońskie katastrofy 3/11

Opinie czytelników

Książka „Black Wave” autorstwa dr Aldricha oferuje kompleksową eksplorację społecznych wymiarów odbudowy po katastrofie, koncentrując się w szczególności na potrójnej katastrofie Tohoku w Japonii w 2011 roku. Jest chwalona za wnikliwe badania i przystępną prezentację, dzięki czemu jest cenna zarówno dla specjalistów, jak i czytelników zainteresowanych zarządzaniem kryzysowym i odpornością społeczną w obliczu katastrof.

Książka jest wysoko ceniona za wnikliwe badania i gruntowną wiedzę naukową. Czytelnicy doceniają integrację indywidualnych historii z szerszą polityką i obszernymi analizami statystycznymi. Jest postrzegana jako wciągająca, łatwa w czytaniu i pouczająca, dostarczająca cennych lekcji na temat roli więzi społecznych i społeczności w odbudowie po katastrofie. Wielu uznało książkę za otwierającą oczy, szczególnie w odniesieniu do ograniczeń tradycyjnej infrastruktury katastroficznej, takiej jak ściany morskie.

Niektórzy recenzenci zauważyli, że podczas gdy pierwszy rozdział jest porywający, środkowe rozdziały, które obejmują więcej analiz statystycznych, mogą być mniej fascynujące dla zwykłych czytelników. Niektórzy mogą uznać głębię badań za wyzwanie, jeśli nie są specjalistami w tej dziedzinie.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Black Wave: How Networks and Governance Shaped Japan's 3/11 Disasters

Zawartość książki:

Pomimo zniszczeń spowodowanych przez trzęsienie ziemi o magnitudzie 9.

0, które nawiedziło Japonię w 2011 roku, około 96% osób mieszkających i pracujących w najbardziej dotkniętym katastrofą regionie Tō hoku przeżyło. Mniejsze trzęsienia ziemi i tsunami zabiły znacznie więcej ludzi w pobliskich Chinach i Indiach.

Co odpowiada za wyjątkowo wysoki wskaźnik przeżywalności? I dlaczego niektóre miasta w regionie Tō hoku odrodziły się szybciej niż inne? Black Wave naświetla dwa krytyczne czynniki, które miały bezpośredni wpływ na to, dlaczego wskaźniki przeżycia różniły się tak bardzo w regionie Tō hoku po katastrofach 3/11 i dlaczego proces odbudowy również nie przebiegał równolegle w całym regionie. Jak pokazuje Daniel P. Aldrich, jednostki i społeczności z silniejszymi sieciami i lepszym zarządzaniem miały wyższe wskaźniki przeżywalności i szybszą odbudowę.

Słabiej połączone społeczności z mniejszą liczbą takich powiązań miały do czynienia z trudniejszymi procesami odbudowy i niższymi wskaźnikami przeżywalności. Poza indywidualnym i sąsiedzkim poziomem przetrwania i odbudowy, proces odbudowy był bardzo zróżnicowany, ponieważ niektóre miasta starały się pracować niezależnie nad planami odbudowy, ignorując zalecenia rządu krajowego i szybko wprowadzając własne wizje, podczas gdy inne postępowały zgodnie z wytycznymi oferowanymi przez biurokratów z Tokio w zakresie rozwoju gospodarczego i odbudowy.