Crome Yellow

Opinie czytelników

Crome Yellow, pierwsza powieść Aldousa Huxleya opublikowana w 1921 roku, przedstawia satyryczne i komediowe spojrzenie na życie próżnujących arystokratów w wiejskiej posiadłości. Chociaż zawiera bogate pomysły i zapowiada tematy widoczne w późniejszych dziełach Huxleya, takich jak Brave New World, książka koncentruje się bardziej na studiach postaci i humorystycznych dialogach niż na rozwoju fabuły. Czytelnicy doceniają sprytną grę słów i krytykę społeczną, choć niektórzy uważają, że jej powolne tempo i brak znaczących wydarzeń są wadą.

Crome Yellow zawiera ostrą satyrę, bogate studia postaci i inteligentne, humorystyczne dialogi. Czytelnicy chwalą styl pisania Huxleya, w tym jego słowotwórstwo i różnorodność pomysłów przedstawionych w tej krótkiej książce. Wielu podoba się eksploracja tematów związanych z próżniaczą klasą wyższą, a powieść służy jako interesujący prekursor późniejszych, bardziej znanych dzieł Huxleya.

Niektórzy czytelnicy uważają, że powieść nie ma wciągającej fabuły i często meandruje przez błahostki i przedłużające się wypowiedzi bohaterów. Tempo może być powolne, szczególnie w niektórych fragmentach, co może prowadzić do znudzenia. Ponadto, choć dialogi są wciągające, brak znaczącego rozwoju postaci może sprawić, że niektórzy czytelnicy będą chcieli więcej.

(na podstawie 116 opinii czytelników)

Zawartość książki:

Podczas wakacji w szkole Denis wyjeżdża do Crome, angielskiego wiejskiego domu zamieszkałego przez kilka najbardziej dziwacznych postaci Huxleya - od pana Barbecue-Smitha, który pisze 1500 słów nadających się do publikacji na godzinę, "kontaktując się" ze swoją "podświadomością", po Henry'ego Wimbusha, który ma obsesję na punkcie napisania ostatecznej HISTORII CROME.

Pobyt Denisa okazuje się katastrofą pośród jego słabych prób przyciągnięcia dziewczyny swoich marzeń i kpin, jakie znosi w związku z planem napisania powieści o miłości i sztuce. Ośmieszając post-wiktoriańskie standardy moralności, CROME YELLOW jest dowcipnym arcydziełem, które, według słów F.

Scotta Fitzgeralda, "jest zbyt ironiczne, by nazwać je satyrą i zbyt pogardliwe, by nazwać je ironią". "