Chwila i inne eseje

Opinie czytelników

Recenzent wyraża rozczarowanie „The Moment”, pośmiertnym zbiorem pism Virginii Woolf, sugerując, że brakuje mu głębi i zaangażowania, które można znaleźć w jej bardziej znanych dziełach. Recenzja krytykuje proces redakcyjny podjęty przez Leonarda Woolfa i podkreśla postrzeganą powierzchowność niektórych esejów, szczególnie tych skupionych na rodzinie Woolfa i rodzinie królewskiej. Podczas gdy istnieją momenty wnikliwości, takie jak w eseju „On Being Ill”, recenzent uważa, że kolekcja ogólnie nie spełnia obietnicy literackiej spuścizny Woolf.

Niektóre eseje, takie jak „On Being Ill”, są wnikliwe i zgłębiają istotne tematy. Zbiór oferuje wgląd w myśli Woolf i jej proces artystyczny, nawet jeśli nie były one przeznaczone do publikacji.

Zbiór wydaje się „mydlany i wodnisty” z niewielką głębią, pozbawiony zaangażowania, które można znaleźć w głównych dziełach Woolf. Niektóre eseje są postrzegane jako przesadnie napisane lub pozbawione wyraźnego ukierunkowania, szczególnie te, które próbują czcić postacie historyczne lub arystokrację. Wybory redakcyjne wydają się niewystarczające, prowadząc do redundancji i zamieszania w tytułach i tematach.

(na podstawie 1 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Moment And Other Essays

Zawartość książki:

Niektóre z esejów zostały opublikowane po raz pierwszy; inne pojawiły się w The Times Literary Supplement, The Nation, New Statesman i Nation, Time and Tide, New York Saturday Review, New Writing.

Dołączyłem dwa eseje o tym samym tytule, Royalty; pierwszy został zamówiony, ale z oczywistych powodów nie został opublikowany przez Picture Post; drugi został opublikowany w Time and Tide. Wybór dwudziestu dziewięciu esejów.

„Eseje Woolf... są lżejsze i łatwiejsze niż jej beletrystyka, emanują informacjami i przyjemnością.... Wszystko, co pisze o powieściopisarkach, podobnie jak wszystko, co pisze o kobietach, jest fascynujące....

Jej dobrze zaopatrzony, akademicki, męski umysł jest idealnym krzemieniem dla stali jej niesamowitych intuicji” (Cyril Connolly, New Yorker). Uwaga redakcyjna Leonarda Woolfa.