Chodź, złodzieju

Opinie czytelników

Recenzje zbioru poezji Jane Hirshfield podkreślają jej zdolność do tworzenia głębokich, wnikliwych wierszy, które poruszają tematy ludzkiego doświadczenia, miłości, śmiertelności i natury. Wielu czytelników docenia jej charakterystyczny styl i emocjonalny oddźwięk jej twórczości, podczas gdy niektórzy wyrażają pragnienie bardziej ugruntowanych, powiązanych treści. Ogólnie rzecz biorąc, zbiór zbiera pochwały za swój kunszt i wpływ, choć opinie na temat jego dostępności i głębi są różne.

⬤ Głęboka i wnikliwa poezja, która rezonuje emocjonalnie.
⬤ Wyróżniający się styl i język, który oddaje złożone ludzkie doświadczenia.
⬤ Silne obrazy i metafory.
⬤ Zbiór, który prezentuje szereg tematów, w tym miłość, życie i śmiertelność.
⬤ Krótkie, zwięzłe wiersze, które skutecznie przekazują idee.
⬤ Atrakcyjny dla uznanych fanów poezji i dostępny na prezent.

⬤ Niektóre wiersze wydają się niedokończone lub brakuje im mocnych konkluzji.
⬤ Kilku czytelników uznało niektóre wiersze za zbyt abstrakcyjne lub bezcielesne.
⬤ Indywidualny gust może wpływać na przyjemność z lektury, przy czym niektórzy czują się mniej związani z materiałem niż inni.

(na podstawie 27 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Come, Thief

Zawartość książki:

Odkrywczy, niezastąpiony zbiór wierszy Jane Hirshfield, który koncentruje się na pięknie, czasie i pełnym uścisku istnienia, którego czas nie może pomóc, ale kradnie z naszych ramion.

Hirshfield jest niezrównana w swojej zdolności do zanurzenia się w esencji chwili i wymiany czegoś z siebie z jej skończoną muzyką - a następnie, w pozornie prostych, nieuniknionych słowach, aby dostarczyć nam tę wymianę w wierszach, które wibrują formą i ekspresją doskonale zjednoczoną. Wiersze Hirshfield o odkrywaniu, uznawaniu tego, co trudne i chwaleniu, zawsze zwracają się ku pogłębianiu zrozumienia. Tutaj spotykamy się z ukradkowym przybyciem uczucia ("jak niektóre struny, nietknięte, / brzmią, gdy mówi ktoś bliski. / Tak było, gdy miłość wślizgnęła się w nas"), anatomię samotności ("niewłaściwa samotność ocetuje duszę, / właściwa samotność ją oliwi"), refleksję na temat nietrwałości i słodyczy, którą jej akceptacja zaprasza do naszego wnętrza ("Jak nagle wtedy / dziwne szczęście mnie wzięło, / jak mężczyzna o silnych rękach i mocnych ustach") oraz muskularną, niezaślepioną świadomość naszego wspólnego politycznego i planetarnego losu.

Czytając te zdumiewająco prawdziwe wiersze, odnajdujemy nasze własne uczucia w wymowny sposób zniewolone. Niezależnie od tego, czy zagłębia się w intymnie znajome chwile, czy też przywołuje jakieś doświadczenie, które do tej pory znajdowało się poza słowami, Hirshfield znajduje dla każdego oblicza naszego życia jego metamorficzny portret, jego szczególne, zapadające w pamięć, śpiewne i wyjątkowe imię.

Miłość w sierpniu.

Białe ćmy.

Na tle ekranu.

W sierpniowej ciemności.

Niektórzy krzyczą.

W zazdrości.

Niektóre rozłożone.

Jak dwie ręce.

Złodzieja.

Który chce umieścić.

Z powrotem do szafki.

Dawno zabrane srebro.