Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka szczegółowo opisuje rządy późnych cesarzy rzymskich Walentyniana I i Walensa, zapewniając wgląd w ich kampanie wojskowe i dynamikę polityczną tamtych czasów. Choć chwalono ją za wciągający język i dokładne badania, krytykowano jej strukturę i poleganie na spekulatywnym rozumowaniu.
Zalety:Dobrze napisana i wciągająca książka jest dokładnie zbadana i dobrze zilustrowana, dzięki czemu jest dostępna zarówno dla naukowców, jak i zainteresowanych laików. Zapewnia cenny wgląd w późną historię Rzymu, zwłaszcza kampanie wojskowe Walentyniana i Walensa, i przedstawia złożone wydarzenia historyczne w zrozumiały sposób.
Wady:Struktura annalistyczna, traktująca wydarzenia rok po roku w obu połówkach imperium, może prowadzić do zamieszania i chaosu narracyjnego. Niektóre recenzje wspominają o braku oryginalności i nadmiernym poleganiu na spekulacjach, co umniejsza rygor historyczny. Ponadto, choć równoległe traktowanie cesarzy jest odważne, wykonanie może nie zawsze dobrze rezonować z czytelnikami.
(na podstawie 16 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Imperial Brothers: Valentinian, Valens and the Disaster at Adrianople
Zawartość książki:
Najnowsza z biografii Iana Hughesa z okresu późnego cesarstwa rzymskiego przedstawia kariery braci cesarzy, Walentyniana i Walensa. Walentynian został wybrany i ogłoszony cesarzem w 364 r.
n.e., kiedy Imperium wciąż borykało się z katastrofalną porażką i śmiercią w bitwie Juliana Apostaty (363 r.) oraz krótkimi rządami jego zamordowanego następcy, Jowiana (364 r.). Imperium było osłabione i bezbronne wobec zwycięskiej Persji na wschodzie i oportunistycznych plemion germańskich wzdłuż granic Renu i Dunaju, nie wspominając o uzurpatorach i buntach wewnątrz, nie było to godne pozazdroszczenia położenie. Walentynian zdecydował, że odpowiedzialność musi zostać podzielona (nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni) i wyznaczył swojego brata na współcesarza, który miał rządzić wschodnią połową imperium.
Walentynian ustabilizował Cesarstwo Zachodnie, tłumiąc rewoltę w Afryce Północnej, pokonując "spisek barbarzyńców", który zaatakował Brytanię w 367 r. i prowadząc udane wojny z germańskimi Alemanami, Kwadami i Sasami; został zapamiętany przez historię jako silny i odnoszący sukcesy cesarz.
Z drugiej strony, Walens radził sobie gorzej i jest najbardziej pamiętany ze swojego (niewłaściwego) traktowania Gotów, którzy szukali schronienia w granicach Imperium przed przemieszczającymi się na zachód Hunami. Niewłaściwe zarządzanie tą sytuacją przez Walensa doprowadziło do bitwy pod Adrianopolem w 378 r., w której został zabity, a Rzym poniósł jedną z najgorszych porażek w swojej długiej historii, często postrzeganą jako "początek końca" imperium zachodniorzymskiego.
Ian Hughes, śledząc kariery obu mężczyzn w tandemie, porównuje ich osiągnięcia i analizuje, w jakim stopniu zasługują na kontrastującą reputację przekazaną przez historię.
