Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka zawiera szczegółową biografię wojskową rzymskich cesarzy Walentyniana I i Walensa, badając upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego i znaczące wydarzenia, takie jak bitwa pod Adrianopolem. Chociaż jest wciągająca i dobrze zbadana, struktura i podejście narracyjne otrzymują mieszane opinie.
Zalety:⬤ Dobrze napisana i wciągająca, zapewniająca jasność co do zagmatwanego okresu w historii Rzymu
⬤ dobrze zbadana z licznymi mapami i ilustracjami
⬤ odnosi się zarówno do wydarzeń militarnych, jak i niemilitarnych
⬤ oferuje ciekawe spostrzeżenia i hipotetyczne podejścia do wydarzeń historycznych
⬤ przyjemna zarówno dla zwykłych czytelników, jak i naukowców.
Wady:⬤ annalistyczna struktura prowadzi do fragmentarycznej narracji, powodując powtórzenia i przerywając ciągłość
⬤ może wydawać się kompilacją poprzednich prac
⬤ niektórzy czytelnicy uważają elementy spekulacyjne za frustrujące
⬤ nie jest uważany za najlepszy w porównaniu do wcześniejszych prac autora.
(na podstawie 16 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Imperial Brothers: Valentinian, Valens and the Disaster at Adrianople
Zawartość książki:
Najnowsza z biografii Iana Hughesa z okresu późnego cesarstwa rzymskiego omawia kariery braci cesarzy, Walentyniana i Walensa. Walentynian został wybrany i ogłoszony cesarzem w 364 r.
n.e., kiedy Imperium wciąż borykało się z katastrofalną porażką i śmiercią w bitwie Juliana Apostaty (363 r.) oraz krótkimi rządami jego zamordowanego następcy, Jowiana (364 r.). Imperium było osłabione i bezbronne wobec zwycięskiej Persji na wschodzie i oportunistycznych plemion germańskich wzdłuż granic Renu i Dunaju, nie wspominając o uzurpatorach i buntach wewnątrz, nie było to godne pozazdroszczenia położenie. Walentynian zdecydował, że odpowiedzialność musi zostać podzielona (nie po raz pierwszy i nie po raz ostatni) i wyznaczył swojego brata na współcesarza, który miał rządzić wschodnią połową Imperium.
Walentynian ustabilizował Cesarstwo Zachodnie, tłumiąc rewoltę w Afryce Północnej, pokonując „spisek barbarzyńców”, który zaatakował Brytanię w 367 r. i prowadząc udane wojny z germańskimi Alemanami, Kwadami i Sasami; został zapamiętany przez historię jako silny i odnoszący sukcesy cesarz.
Z drugiej strony, Walens radził sobie gorzej i jest najbardziej pamiętany ze swojego (niewłaściwego) traktowania Gotów, którzy szukali schronienia w granicach Imperium przed przemieszczającymi się na zachód Hunami. Niewłaściwe zarządzanie tą sytuacją przez Valensa doprowadziło do bitwy pod Adrianopolem w 378 r., w której został zabity, a Rzym poniósł jedną z najgorszych porażek w swojej długiej historii, często postrzeganą jako „początek końca” imperium zachodniorzymskiego.
Ian Hughes, śledząc kariery obu mężczyzn w tandemie, porównuje ich osiągnięcia i analizuje, w jakim stopniu zasługują na kontrastującą reputację przekazaną przez historię.
