Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Biologia buddyjska” autorstwa Davida Barasha bada przecięcia między nauką biologiczną a filozofią buddyjską, podnosząc intrygujące pytania dotyczące istnienia, wzajemnych powiązań i moralności. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają jego innowacyjne pomysły i przejrzyste pisanie, inni krytykują go za nadmierne upraszczanie złożonych koncepcji buddyjskich i brak prawdziwego zaangażowania w tradycje, z którymi stara się połączyć. Czytelnicy są podzieleni, niektórzy uważają ją za pouczającą, a inni za ideologicznie napędzaną i słabo wykonaną.
Zalety:⬤ Oferuje przydatne spostrzeżenia na temat prowadzenia zaangażowanego i sensownego życia.
⬤ Łączy naukę i buddyzm w interesujący sposób, który stawia ważne egzystencjalne pytania.
⬤ Dobrze napisany, z odniesieniami literackimi i świeżym spojrzeniem na wzajemne powiązania.
⬤ Zachęca do odpowiedzialności za środowisko i moralnego zaangażowania.
⬤ Przystępna dla tych, którzy szukają naukowego ugruntowania w życiu duchowym.
Wady:⬤ Krytykowana za słabe radzenie sobie z buddyjskimi koncepcjami i wyśmiewanie aspektów tradycyjnego buddyzmu.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że jest ideologicznie napędzany, wybierając z buddyzmu, aby wesprzeć naukową retorykę.
⬤ Brakuje głębi w badaniu filozoficznych implikacji łączenia nauki i buddyzmu.
⬤ Zawiera błędy rzeczowe i mogłaby zyskać na lepszej redakcji.
⬤ Podzielona, z opiniami od bardzo wspierających do wręcz lekceważących.
(na podstawie 25 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Buddhist Biology: Ancient Eastern Wisdom Meets Modern Western Science
Zawartość książki:
Wielu znanych intelektualistów publicznych - w tym nowi ateiści, tacy jak Richard Dawkins, Daniel Dennett i nieżyjący już Christopher Hitchens - argumentowało, że religia i nauka są głęboko antagonistyczne, reprezentując dwa światopoglądy, które są całkowicie niekompatybilne. David Barash, znany biolog z czterdziestoletnim doświadczeniem, w dużej mierze się z nimi zgadza, ale z jednym bardzo dużym wyjątkiem: Buddyzmem.
W tej fascynującej książce David Barash podkreśla intrygującą wspólną płaszczyznę między myślą naukową i religijną, oświetlając wiele podobieństw między biologią a buddyzmem, pozwalając czytelnikom spojrzeć na obie te dziedziny w nowy sposób. Barash pokazuje, że istnieje wiele miejsc, w których buddyjskie i biologiczne perspektywy są zbieżne i wzajemnie się wzmacniają. Na przykład, podstawowa koncepcja ekologiczna - wzajemne powiązania i współzależność wszystkich naturalnych rzeczy - jest niezwykle podobna do fundamentalnego wglądu buddyzmu. Istotnie, główny tekst buddyjski, Sutra Awatamsaka, który składa się z dziesięciu spostrzeżeń na temat wzajemnego przenikania się istot i ich środowiska, mógł zostać napisany przez wyszkolonego ekologa, podobnie jak obecne spostrzeżenia z zakresu biologii ewolucyjnej, genetyki i rozwoju mogły zostać napisane przez samego Buddę. Barash podkreśla inne godne uwagi podobieństwa, w tym wspólną nieufność do prostej analizy przyczynowo-skutkowej, docenianie...
Słuszność natury, wraz z uznaniem cierpienia wynikającego z ingerencji w naturalne procesy. Biologia buddyjska pokazuje, jak koncepcja nie-ja, tak myląca dla wielu ludzi Zachodu, jest w pełni zgodna ze współczesną biologią, podobnie jak buddyjska perspektywa nietrwałości. Barash zarówno demistyfikuje, jak i celebruje biologię buddyzmu i vice versa, pokazując w końcowym tour-de-force, jak współczesny buddyzm - pozbawiony swojego hokus-pokus i abrakadabry - nie tylko uzasadnia, ale wręcz nakazuje zarówno społecznie, jak i środowiskowo zaangażowaną myśl i praktykę.
Biologia buddyjska jest dziełem wyjątkowej syntezy intelektualnej, która rzuca zdumiewające światło na biologię, a także na buddyzm, podkreślając niezwykłe sposoby, w jakie te dwie perspektywy łączą się ze sobą, niczym potężne reflektory, które oferują uzupełniające się i oszałamiające perspektywy na świat i nasze miejsce w nim.
