Oryginalny tytuł:
Bhagavadgita: The Celestial Song
Zawartość książki:
Bhagawadgita należy do VI księgi Mahabharaty, wielkiego indyjskiego eposu przypisywanego legendarnemu Wjasie. Jest to dzieło poetyckie i filozoficzne, którego powstanie datuje się na V wiek p.n.e. Wraz z Brahmas tra i klasycznymi Upanisadami stanowi ono Prasthanatraya, "potrójną naukę" Wedanty. Bhagawadgita pojawiła się w momencie kontrastów i nowych wewnętrznych wymagań indyjskiego ludu. Przyczyniła się do ożywienia upanisadowego płomienia Wiedzy, a jednocześnie uspokoiła dominujące w tamtych czasach filozoficzne i duchowe debaty. Gita wyjaśniła jedność Prawdy w jej wielorakich aspektach, a czyniąc to, zapewniła każdemu, w mądry i oświecony sposób, możliwość podążania bez doktrynalnych konfliktów najwłaściwszą ścieżką dla każdego. W "Przedmowie" do książki Raphael wskazuje cztery punkty, które są niezbędne do zrozumienia tekstu we właściwym wymiarze: - Tradycyjne zrozumienie koncepcji Boskości. - Zrozumienie momentu i wydarzenia, które zdeterminowało narodziny Gity. - Tradycyjne rozumienie porządków społecznych. - Zrozumienie właściwego podejścia do różnych dróg prowadzących do Boskości.
Wartość Gity jest ogromna, jeśli tylko pomyśli się, że opiera się ona na działaniu, które jest podstawą życia i którego nikt nie może uniknąć ani się go zrzec, ponieważ ujawnia ona, w świecie przenikniętym ruchem i konfliktem, tajemnicę "działania bez działania". Z tej perspektywy może mieć fundamentalne znaczenie dla ludzi Zachodu, którzy zasadniczo bardziej opowiadają się za działaniem niż kontemplacją. Aby ktoś, kto znajduje się na płaszczyźnie działania, nie został zniewolony i zdominowany przez aktywizm, konieczne jest zrozumienie doskonałego działania pozbawionego więziącego przywiązania i pragnienia oraz przekroczenie indywidualnych kwalifikacji. W rzeczywistości tam, gdzie rządzi indywidualne, oddzielające ego, tam też ujawniają się jego nieprawidłowe cechy, które powodują konflikt i ból; i prędzej czy później jednostka, która znajdzie się w takim stanie, nie może nie znaleźć, podobnie jak Arjuna, pola bitwy (kuruksetra) lub pola dyscypliny i energetycznej reedukacji (tapahksetra). Komentarz Raphaela rozwija się wzdłuż wątku psychologicznego, filozoficznego i inicjacyjnego, ze szczególnym odniesieniem do inicjacji ksatriya (prawodawcy i wojownicy porządku społecznego). Raphael wskazuje, że pod pewnymi względami wszyscy jesteśmy ksatriyami, ponieważ wszyscy jesteśmy zaangażowani w walkę, czasami nierówną, między wiedzą-vidya i ignorancją-avidya.
Bhagawadgita, podobnie jak wszystkie autentyczne tradycyjne nauki, nie wskazuje na postawy wyciszenia czy finalizmu, ani na możliwe loty, ale przykuwa nas do naszych obowiązków ("Zmuszony przez karmę - nieodłączną od twojej natury - pomimo twojej woli, pewnego dnia zrobisz to, czego teraz, będąc zagubionym, odmawiasz", XVIII, 60) i do naszej nieuniknionej powinności-dharmy: zrozumienia, przekształcenia i przekroczenia siebie.
