Amerykańskie strzelby bojowe

Opinie czytelników

Książka o amerykańskich strzelbach bojowych otrzymała mieszankę pozytywnych i negatywnych recenzji. Chwalono ją za to, że jest doskonałym źródłem informacji i dobrze zbadanym źródłem zarówno dla kolekcjonerów, jak i osób zainteresowanych historią i wykorzystaniem strzelb w wojsku. Niektórzy recenzenci uważali jednak, że brakuje jej głębi i mogłaby zawierać więcej wizualizacji.

Dobrze napisana i pouczająca, solidnie zbadana, świetna dla kolekcjonerów, obszerna historia, doskonałe zdjęcia, zwięzłe formatowanie.

Niektórzy uznali, że jest zbyt krótka i brakuje jej głębi, oczekiwania dotyczące większej ilości szczegółów nie zostały spełnione, a niektórzy uznali, że bardziej przypomina magazyn niż książkę.

(na podstawie 29 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

US Combat Shotguns

Zawartość książki:

Winchester, Remington, Ithaca Gun Company, Stevens, Savage, Mossberg, Benelli i inni producenci broni wyprodukowali szereg strzelb bojowych dla amerykańskich sił zbrojnych. Kiedy żołnierz musi stawić czoła wielu przeciwnikom w zwarciu, niewiele broni może równać się ze strzelbą. Od I wojny światowej po wojnę z terroryzmem, strzelba była niszczycielską bronią w rękach amerykańskich żołnierzy. W walce miejskiej, kontroli więźniów i operacjach na pokładzie statku pozostaje tak samo śmiercionośna jak sto lat temu.

Wczesne strzelby bojowe były w zasadzie odpiłowanymi wersjami strzelb dwulufowych używanych do celów sportowych. Strzelba ślizgowa Winchester Model 97, po raz pierwszy użyta w formie 20-calowego "pistoletu na zamieszki" podczas powstania filipińskiego, pozostała w służbie w takiej czy innej formie co najmniej do wojny w Wietnamie. Podczas I wojny światowej strzelby były dostępne w wersjach "riot gun", a także w wersjach "trench gun" (karabiny okopowe miały dodaną wentylowaną rękojeść, która umożliwiała montaż bagnetu; karabiny riot gun nie miały tej cechy). Do Modelu 97 jako broni okopowej dołączyły Winchester Model 12 i Remington Model 10, podczas gdy te pistolety samopowtarzalne oraz półautomatyczny Remington Model 11 również służyły jako pistolety do rozruchów. Strzelba okopowa była tak skuteczna, że Niemcy twierdzili, że jest ona niehumanitarna i narusza "zasady wojny", grożąc egzekucją żołnierzy schwytanych ze strzelbą.

Podczas różnych wojen bananowych w zbrojowniach nadal używano wojskowych strzelb z okresu I wojny światowej. Podczas II wojny światowej do strzelb okopowych Winchester Model 12 i Model 97 dołączyły strzelby Ithaca Model 37, Remington Model 11 i Model 31, Stevens Model 520-30 i 620A oraz Savage Model 720. Amerykańska piechota morska uznała strzelbę za przydatną do walki w zwarciu w dżungli podczas II wojny światowej, w wilgotnych warunkach, które wymagały opracowania wojskowych nabojów z mosiężnymi łuskami, podczas gdy agenci OSS uznali jednostrzałowe strzelby za przydatne do uzbrajania partyzantów w Birmie, na Filipinach i w innych miejscach.

Podczas wojen w Korei i Wietnamie używano tych samych typów strzelb, co podczas II wojny światowej, choć niektóre dodatkowe modele zostały nabyte jako broń do zamieszek, w tym Remington Model 870, Savage Model 77E, Winchester Model 1200 i Winchester Model 25. W Wietnamie strzelby były używane przez wartowników i inne osoby na patrolach, podczas gdy członkowie US Navy SEALs szczególnie lubili strzelby do zastawiania zasadzek w delcie Mekongu.

W okresie od pierwszej wojny w Zatoce Perskiej amerykańskie wojsko przyjęło nowe strzelby bojowe, takie jak seria Mossberg 500, w tym jeden model broni okopowej, oraz Benelli 1014. Ostatnio, podczas wojny z terroryzmem, strzelby były używane do oczyszczania kompleksów jaskiń w Afganistanie i budynków w Iraku, ale przede wszystkim do wysadzania drzwi podczas wejść i przeszukań.

Zawierająca specjalnie zamówione pełnokolorowe grafiki, jest to historia powstania, rozwoju i wykorzystania strzelby bojowej w służbie USA, od okopów I wojny światowej po kompleksy jaskiń w Afganistanie.