Zwykły czas: Wiersze

Opinie czytelników

Zbiór poezji Paula Mariani „Ordinary Time” odkrywa piękno i świętość codziennego życia, koncentrując się na tematach takich jak rodzina, dzieciństwo i osobiste wspomnienia. Poprzez świetliste i szczegółowe wersy Mariani zastanawia się nad swoimi doświadczeniami, szczególnie tymi związanymi z wnukami i dzieciństwem w Nowym Jorku. Poezja oddaje zarówno przyziemne chwile, jak i głębokie spostrzeżenia, zachęcając czytelników do zastanowienia się nad znaczeniem zwykłego życia.

Zbiór jest chwalony za emocjonalną głębię i żywe szczegóły, szczególnie w wierszach o rodzinie i wnukach. Czytelnicy doceniają zdolność Marianiego do celebrowania świętości w codziennych doświadczeniach i jego umiejętności wywoływania nostalgii. Poezja jest postrzegana jako poruszająca i odnosząca się do różnych tematów, od osobistych wspomnień po szersze refleksje życiowe.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że zbiór w dużej mierze opiera się na osobistych anegdotach, co może nie współgrać ze wszystkimi odbiorcami. Ponadto, chociaż głębia i szczegółowość są ogólnie postrzegane pozytywnie, mogą wystąpić przypadki, w których sama ilość dzielonych doświadczeń wydaje się przytłaczająca lub mniej przystępna dla osób niezaznajomionych z pochodzeniem autora.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Ordinary Time: Poems

Zawartość książki:

W Ordinary Time, swoim ósmym zbiorze, wybitny poeta i biograf Paul Mariani dzieli się wizją świata, w którym sacrum i codzienność mieszają się, czasem cicho, a czasem z odkrywczą siłą.

Wiersze te traktują nie tylko o kwestiach społecznych i historycznych tamtych czasów - biednych, zmarginalizowanych, ofiarach wojny, zapomnianych - ale także o znaczeniu rodziny i przyjaciół, zwłaszcza w tych chwilach, które wszyscy dzielimy z chorobą i opuszczeniem. To, co nas ratuje, to nie tylko piękno, ale także dowcip i humor, które pomagają czytelnikowi przetrwać.

Będąc już dziadkiem, Mariani świętuje nowe pokolenie i pamięta o zmarłych. Choć wiersze często traktują o tym, co zwyczajne - od wspomnień z Nowego Jorku w latach czterdziestych, przez deltę Missisipi i kanadyjskie Góry Skaliste, po Szwecję, Morze Bałtyckie i wreszcie Jerozolimę - robią to w cieniu sacrum, do którego wiersze te sięgają słowo po słowie.