Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje inspirujący opis aktów heroizmu podczas nazistowskiej okupacji Francji, koncentrując się na wysiłkach małej wioski, by przeciwstawić się prześladowaniom i ocalić życie. Jest dobrze zbadana, podważa błędne przekonania o bierności Żydów podczas Holokaustu i podkreśla moralną odwagę zarówno gojów, jak i Żydów.
Zalety:Książka opiera się na dokładnych badaniach, przedstawia prawidłowe fakty historyczne i zawiera podnoszące na duchu historie prawdziwych bohaterów. Pomaga przywrócić wiarę w ludzką naturę, podkreśla siłę niestosowania przemocy i zapewnia nowe spojrzenie na literackie powiązania z dziełami Alberta Camusa.
Wady:Recenzje nie wspominają o żadnych konkretnych wadach książki, co sugeruje silny pozytywny odbiór bez znaczących wad.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
We Only Know Men: The Rescue of Jews in France During the Holocaust
Zawartość książki:
Patrick Henry, pracując z ponad tysiącem niepublikowanych stron autobiograficznych napisanych przez kluczowych ratowników oraz z dokumentami, listami i wywiadami, które nigdy wcześniej nie były dostępne, ponownie analizuje ratowanie Żydów z Holokaustu na płaskowyżu Vivarais-Lignon w latach 1939-1944. Henry uważnie analizuje ogólne badania z ostatniego ćwierćwiecza na temat ratowania Żydów w tym regionie Francji, szczegółowo oświetlając mocne i słabe strony przełomowego studium Philipa Hallie "Lest Innocent Blood Be Shed" (1979), ponieważ pojawiają się one sześćdziesiąt lat po zakończeniu II wojny światowej.
Podkreślając zaangażowanie katolików, protestantów i Żydów w misję ratunkową, książka przygląda się bliżej życiu i pracy dwóch ratowników na płaskowyżu: młodego protestanta Daniela Trocme i żydowskiej matki trójki dzieci Madeleine Dreyfus, którzy zostali aresztowani i deportowani. Daniel zginął w komorze gazowej na Majdanku, Madeleine przeżyła Bergen-Belsen. Madeleine stanowi przykład żydowskiego ratownika Żydów i porusza kwestię tak zwanej bierności Żydów podczas Holokaustu.
Analizowana jest również kronika Alberta Camusa, La Peste, napisana w dużej części podczas piętnastu miesięcy spędzonych w wiosce tuż za wioską Le Chambon-sur-Lignon od sierpnia 1942 do końca 1943 roku. Jako alegoryczne lustro, tekst odzwierciedla zarówno gwałtowny, jak i pokojowy opór, który miał miejsce w czasie i miejscu, w którym Camus skomponował swoją narrację.
Wreszcie, Henry łączy własne odkrycia i te innych, którzy badali ratowników w całej Europie, aby zrozumieć motywację ratowników i pokazać niezaprzeczalnie, dlaczego ważne jest, aby nie tylko wiedzieć o ofiarach i sprawcach nazistowskiego ludobójstwa, ale także studiować i uczyć szerzej o ratujących Żydów podczas Holokaustu.
