
Sndrome de Guilherme Barre
Od czasu pierwszego opisania w 1916 roku, spektrum zespołu Guillaina-Barr (GBS) poszerzyło się i jest obecnie używane w odniesieniu do szeregu ostrych neuropatii autoimmunologicznych o różnych fenotypach klinicznych.
Jego spektrum jest zdominowane przez klasyczny fenotyp charakteryzujący się wiotką paraplegią lub tetraplegią o przeważnie narastającym przebiegu. W tej książce przedstawiamy w uproszczonej formie podstawowe zasady neurofizjologii stosowane w klinice, patofizjologię GBS oraz udział elektromiogramu w przypadku klinicznego podejrzenia GBS.