Zawsze tu byliśmy

Opinie czytelników

Recenzje tej powieści zawierają zarówno pochwały, jak i krytykę. Wielu czytelników docenia intrygującą fabułę, złożone postacie i psychologiczne aspekty historii, podczas gdy inni wyrażają frustrację z powodu długich introspekcji i braku spójnych podstaw naukowych. Styl pisania jest postrzegany jako wciągający lub zbyt rozwlekły, w zależności od perspektywy czytelnika.

Intrygująca fabuła i złożone postacie, doskonała głębia psychologiczna, silne elementy suspensu i tajemnicy oraz wciągający styl pisania dla wielu czytelników. Niektórzy recenzenci docenili eksplorację świadomości i pokrętną narrację.

Długie, introspektywne rozdziały, które niektórzy uznali za nużące, niespójny rozwój postaci, brak podstaw naukowych i czasami zagmatwana narracja. Kilku czytelników zauważyło, że tempo może być powolne, szczególnie na początku.

(na podstawie 47 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

We Have Always Been Here

Zawartość książki:

Ten „klaustrofobiczny i mroczny” debiutancki thriller science fiction jest „pełen krętych korytarzy statku i niewiarygodnych postaci”, ponieważ bada etykę sztucznej inteligencji i skutki zmian klimatycznych („Kirkus Reviews”).

Na pokładzie statku obsadzonego przez ludzi i androidy pewna lekarka musi odkryć źródło szaleństwa swojej załogi - lub zaryzykować, że sama mu ulegnie.

Mizantropijna psycholog dr Grace Park zostaje umieszczona na Deucalionie, statku badawczym zmierzającym na lodową planetę w niezbadanej galaktyce. Jej celem jest obserwowanie trzynastu ludzkich członków załogi na pokładzie statku - wszystkich specjalistów w swoich dziedzinach - podczas oceny potencjału kolonizacyjnego planety Eos. Ale tarcia rozwijają się, gdy Park zaprzyjaźnia się z androidami na statku, woląc ich towarzystwo od zaskakującej złożoności ludzi, podczas gdy reszta załogi traktuje ich z podejrzliwością, a nawet jawną wrogością.

Wkrótce po wylądowaniu załoga zostaje uwięziona na statku przez burzę radiacyjną, bez możliwości komunikacji lub ucieczki, dopóki nie minie - i wtedy wszystko zaczyna się rozpadać. Pacjenci Park padają ofiarą koszmarów na jawie, w których bezradni, pozbawieni języka wariują. Androidy zachowują się dziwnie. Na statku nie ma okien. Paranoja zatacza coraz szersze kręgi i wkrótce Park jest zmuszona stawić czoła faktowi, że nic - ani jej załoga, ani ich misja, ani sam tajemniczy Eos - nie jest takie, jak się wydaje.