Zawsze tu byliśmy

Opinie czytelników

Powieść spotkała się z mieszanymi recenzjami - wielu czytelników chwali jej fascynujące założenie, psychologiczną głębię i wciągające zwroty akcji, podczas gdy inni krytykują jej długą introspekcję i brak rozwoju postaci. Książka łączy w sobie tajemnicę, science-fiction i wątki filozoficzne, tworząc wyjątkowe doświadczenie czytelnicze, które jednych urzeka, a innych frustruje.

⬤ Intrygujące założenie i złożone postacie
⬤ dobrze skonstruowana tajemnica i wciągająca fabuła
⬤ prowokujące do myślenia tematy dotyczące świadomości
⬤ wciągający styl pisania
⬤ wielu uznało ją za trzymającą w napięciu i trudną do odłożenia.

⬤ Długie introspekcje, które niektórzy czytelnicy uznali za nużące
⬤ kilku krytyków zwróciło uwagę na brak głębi postaci i relatywności
⬤ niektóre fragmenty wydawały się niejasne lub słabo rozwinięte
⬤ niektórzy uważali, że odszedł od wiarygodnej nauki.

(na podstawie 47 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

We Have Always Been Here

Zawartość książki:

Ten psychologiczny thriller science fiction debiutującej autorki podąża za pewną lekarką, która musi odkryć źródło szaleństwa swojej załogi... lub zaryzykować, że sama mu ulegnie.

Mizantropijna psycholog dr Grace Park zostaje umieszczona na Deucalionie, statku badawczym zmierzającym na lodową planetę w niezbadanej galaktyce. Jej celem jest obserwowanie trzynastu ludzkich członków załogi na pokładzie statku - wszystkich specjalistów w swoich dziedzinach - podczas oceny potencjału kolonizacyjnego planety Eos. Ale tarcia rozwijają się, gdy Park zaprzyjaźnia się z androidami na statku, woląc ich towarzystwo od zaskakującej złożoności ludzi, podczas gdy reszta załogi traktuje ich z podejrzliwością, a nawet jawną wrogością.

Wkrótce po wylądowaniu załoga zostaje uwięziona na statku przez burzę radiacyjną, bez możliwości komunikacji lub ucieczki, dopóki nie minie - i wtedy wszystko zaczyna się rozpadać. Pacjenci Park padają ofiarą koszmarów na jawie, w których bezradni, pozbawieni języka szaleńcy. Androidy zachowują się dziwnie. Na statku nie ma okien. Paranoja zatacza coraz szersze kręgi i wkrótce Park jest zmuszona stawić czoła faktowi, że nic - ani jej załoga, ani ich misja, ani sam tajemniczy Eos - nie jest takie, jak się wydaje.