Zapiski z warszawskiego getta

Opinie czytelników

Książka zawiera obszerny i szczegółowy opis życia w getcie warszawskim podczas Holokaustu, w tym doświadczenia i spostrzeżenia z pierwszej ręki. Jest uznawana za emocjonalną głębię i obiektywną analizę wydarzeń, ale jest również znana jako wymagająca i często niepokojąca lektura.

⬤ Wyczerpująca i szczegółowa dokumentacja doświadczeń warszawskiego getta.
⬤ Wnikliwe i emocjonalne relacje z pierwszej ręki, które odsłaniają tragiczne realia życia podczas Holokaustu.
⬤ Doskonała dla tych, którzy chcą zrozumieć złożoność ludzkich zachowań w tragicznych okolicznościach.
⬤ Dobrze zbadana i oparta na faktach, służąca jako ważne źródło historyczne.
⬤ Wciągająca i prowokująca do myślenia narracja, która zachęca do empatii i refleksji nad nieludzkością człowieka.

⬤ Niełatwa lektura; może być emocjonalnie przygnębiająca i przygnębiająca.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali ją za nudną lub pozbawioną narracyjnych powiązań między wydarzeniami.
⬤ Styl pisania może być dla niektórych nietypowy, potencjalnie utrudniając zaangażowanie się w materiał.
⬤ Jest to gęsta kompilacja raportów, która dla niektórych może wydawać się powtarzalna.

(na podstawie 33 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Notes from the Warsaw Ghetto

Zawartość książki:

Notatki z warszawskiego getta to poruszająca relacja z horroru warszawskiego getta - napisana przez uznanego archiwistę i historyka tego obszaru, który przeżył na własnej skórze. Poprzez anegdoty, historie i zapiski - niektóre tak krótkie, jak spoliczkowana dziś ulica Złota - wyłaniają się pełne cierpienia relacje naocznych świadków ludzkich istnień uwikłanych w furię bezsensownej, nieubłaganej brutalności.

W Dzienniku jest całe życie w getcie, od wzniesienia muru w listopadzie 1940 r. ze względów higienicznych, przez krótki okres złudnego spokoju, aż do masowych mordów. Jest to portret człowieka poddanego próbie przez kryzys, czasami splamionego podłością chciwości i instynktu samozachowawczego, częściej oświetlanego chwilami szlachetności.

Uwagi językowe: Angielski, jidysz (tłumaczenie) Emmanual Ringelblum miał 39 lat, gdy rozpoczął swoje notatki. Kiedy Niemcy po raz pierwszy najechali na Polskę, Ringelblum, który mógł pozostać za granicą i uciec, wrócił do Warszawy ze Szwajcarii, wiedząc, że jest to wydarzenie historyczne ważne dla jego narodu i moment w czasie, który musi na zawsze stać się częścią pisanej historii.

Jako uznany archiwista getta zebrał wokół siebie pracowników i przydzielił każdego z nich do zajęcia się konkretną częścią życia w getcie. Z tych raportów i notatek stworzył swój Dziennik.

7 marca 1944 r. Emmanual Ringelblum został rozstrzelany wśród ruin Warszawy wraz z żoną, synem i trzydziestoma ośmioma innymi osobami, które dzieliły z nim kryjówkę.