Zachować serce: Jak zachować miłość do Boga

Opinie czytelników

Książka jest klasycznym dziełem Johna Flavela, które kładzie nacisk na duchową praktykę utrzymywania serca w zgodzie z Bogiem, w oparciu o Księgę Przysłów 4:23. Recenzenci uznali ją za pomocną i wnikliwą, wypełnioną praktycznymi wskazówkami dla chrześcijan pragnących pogłębić swoją wiarę i utrzymać bliską relację z Bogiem.

⬤ Oferuje praktyczne wskazówki dotyczące życia duchowego.
⬤ Zachęcające i aktualne wskazówki dotyczące zachowania serca dla Boga.
⬤ Głęboka treść teologiczna, która przewyższa współczesny puch.
⬤ Napisana w jasny i przystępny sposób, dzięki czemu jest dostępna dla współczesnych czytelników.
⬤ Wartościowa do osobistej refleksji i ponownego przeczytania.

⬤ Niektóre części, zwłaszcza rozdział 3, są gęste i zbyt rozwlekłe, przez co trudno je zrozumieć.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali je za nużące i powtarzalne.
⬤ Brak odniesień do cytowanych wersetów biblijnych był dla niektórych powodem do frustracji.
⬤ Dla czytelników niebędących purytanami styl może stanowić wyzwanie.

(na podstawie 19 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Keeping the Heart: How to Maintain Your Love for God

Zawartość książki:

Jest to klasyczne dzieło Johna Flavela na temat jedności i społeczności z Bogiem. W wyczerpujący i pomocny sposób Flavel pomaga nam lepiej zrozumieć, co oznacza „zachowywanie serca”.

Mówi nam, dlaczego powinniśmy poważnie traktować to polecenie i mówi o szczególnych momentach, w których musimy być szczególnie ostrożni, aby nie dać się odciągnąć od naszego celu. Następnie pokazuje, w jaki sposób możemy rozwinąć większą zdolność utrzymywania naszych serc w harmonii z Bogiem. Jego rady są ponadczasowe, wrażliwe i głębokie.

Flavel był angielskim purytaninem, który stał się nonkonformistą po „Wielkim Wyrzuceniu” w 1662 roku. Minęło 10 lat, zanim ponownie otrzymał pozwolenie na głoszenie kazań, a potem tylko we własnym domu.

Jego pisma, zebrane w XIX wieku, wypełniły 6 tomów. Pisma Flavela znane są ze swojego praktycznego charakteru.

Odegrał kluczową rolę w promowaniu „szczęśliwej unii” prezbiterian i kongregacjonalistów.