Tajemnica Opatrzności

Opinie czytelników

Recenzje książki „Tajemnica Opatrzności” Johna Flavela podkreślają, że jest to głębokie, przemieniające źródło informacji dla chrześcijan pragnących zrozumieć Bożą opatrzność w swoim życiu. Wielu czytelników uznało ją za pocieszającą i pouczającą, doceniając jej gruntowne podstawy biblijne i praktyczne zastosowania. Niektórzy jednak zauważyli, że gęsty purytański język książki i mała czcionka mogą utrudniać jej czytanie.

⬤ Przemieniająca i głęboko duchowa, oferująca skarby mądrości.
⬤ Zapewnia pocieszenie i zachętę dla wierzących borykających się z wątpliwościami i zmaganiami.
⬤ Wyczerpujące i biblijne podejście do Bożej opatrzności.
⬤ Zachęca do osobistej refleksji i wzrostu w wierze.
⬤ Przystępna i przemawiająca bezpośrednio do serca czytelnika.
⬤ Polecana do studiowania w grupie w celu ułatwienia dyskusji.

⬤ Purytański język jest gęsty i może być trudny do przyswojenia.
⬤ Mała czcionka utrudnia czytanie bez powiększenia.
⬤ Wymaga wysiłku i koncentracji, aby w pełni docenić treść.

(na podstawie 59 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Mystery of Providence

Zawartość książki:

John Flavel (ok. 1627-1691) był angielskim prezbiteriańskim duchownym, purytaninem i pisarzem.

Flavel, najstarszy syn ks. Richarda Flavela, opisanego jako "bolesny i wybitny pastor", który był kolejno urzędnikiem w Bromsgrove, Worcestershire, Hasler i Willersey w Gloucestershire (z którego został wyrzucony w 1662 r.), urodził się w 1627 r. lub około 1627 r. w Bromsgrove.

Otrzymawszy wczesne wykształcenie w okolicznych szkołach, w młodym wieku wstąpił do University College w Oksfordzie i zyskał dobrą reputację dzięki talentowi i pracowitości.

27 kwietnia 1650 r. został wysłany przez "stały komitet Devon" do Diptford, parafii nad rzeką Avon, pięć mil od Totnes, gdzie pastor, pan Walplate, stał się niedołężny. 17 października 1650 r., po egzaminie i wygłoszeniu "próbnego kazania", został wyświęcony na asystenta pana Walplate'a przez Classis w Salisbury. Kontynuował posługę w Diptford przez około sześć lat, zastępując starszego pastora, gdy ten zmarł, i bardzo polubił ludzi, nie tylko dzięki swojej gorliwości, ale także dzięki łatwemu postępowaniu z nimi w sprawie dziesięciny.

W 1656 r. przeniósł się do Dartmouth, choć uposażenie w Diptford było znacznie wyższe. Po przyjęciu Ustawy o Jednolitości (1662) został wyrzucony, ale nadal głosił prywatnie, dopóki Ustawa o Pięciu Milach nie wypędziła go z Dartmouth. Trzymał się jednak jak najbliżej niego, przenosząc się do Slapton, pięć mil dalej, i tam głosił dwa razy w każdą niedzielę wszystkim, którzy przychodzili, wśród których było wielu jego starych parafian. Po przyznaniu odpustu w 1671 r. powrócił do Dartmouth i kontynuował tam posługę nawet po wycofaniu wolności. W końcu został zmuszony do przeniesienia się do Londynu, podróżując drogą morską i ledwo unikając rozbicia statku podczas burzy, która podobno ustała w odpowiedzi na jego modlitwy. Stwierdzając, że będzie bezpieczniejszy w Dartmouth, powrócił tam i spotykał się ze swoim ludem co noc w swoim własnym domu, aż w 1687 r., po złagodzeniu przepisów karnych, zbudowali dla niego dom spotkań. Tuż przed śmiercią pełnił funkcję moderatora na spotkaniu ministrów dysydentów, które odbyło się w Topsham. Zmarł nagle na paraliż w Exeter 26 czerwca 1691 r. i został pochowany na cmentarzu w Dartmouth. Wood gorzko komentuje gwałtowność jego sprzeciwu. (wikipedia.org)