Zachodni Wiatr: Wiersze i poematy prozą

Opinie czytelników

Książka „West Wind” autorstwa Mary Oliver jest wysoko ceniona za piękną i sugestywną poezję, która porusza tematy natury, człowieczeństwa i filozoficznych refleksji na temat życia i śmierci. Czytelnicy wyrażają głębokie uznanie dla zdolności Oliver do uchwycenia istoty świata przyrody i przełożenia jej na zrozumiałe, inspirujące słowa. Kolekcja jest znana z silnych obrazów i emocjonalnego wpływu, dzięki czemu jest dostępna nawet dla tych, którzy zazwyczaj nie czytają poezji.

⬤ Piękny, sugestywny język oddający naturę i ludzkie emocje.
⬤ Podnoszące na duchu i inspirujące tematy, które rezonują z czytelnikami.
⬤ Dobrze skonstruowana w trzech częściach, z mieszanką poezji i prozy.
⬤ Angażuje wyobraźnię czytelnika i zachęca do refleksji nad życiem i śmiercią.
⬤ Mary Oliver jest ukochaną poetką, a ta praca wzmacnia jej spuściznę literacką.

⬤ Niektórzy czytelnicy wolą poezję skupioną na kondycji ludzkiej, a nie naturze.
⬤ Niektórzy uznali użycie metafor za przesadne lub styl za zbyt tradycyjny.
⬤ Książka może nie być szeroko rozpoznawalna, co ogranicza jej odbiorców.
⬤ Jeden z recenzentów wyraził osobiste przywiązanie do konkretnego egzemplarza, podkreślając stratę niezwiązaną z jakością książki.

(na podstawie 23 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

West Wind: Poems and Prose Poems

Zawartość książki:

New York Times nazwał wiersze Mary Oliver "całkowicie przekonującymi - tak autentycznymi, poruszającymi i nieprawdopodobnymi jak pierwszy pieszczotliwy powiew wiosny". W tym oszałamiającym zbiorze czterdziestu wierszy - dziewiętnastu wcześniej niepublikowanych - pisze o naturze i miłości, o tym, jak zmieniają się one w czasie.

I o tym, jak pozostają niezmienne. A jak według ciebie powinna wyglądać miłość? Letni dzień? Jeżyny na swoich miejscach i długie połacie błota? Kwiaty na każdym polu, w każdym ogrodzie, z ich miękkimi dziobami i pastelowymi ramionami? Na jednej ulicy po drugiej, śmieci łaskoczą w rynsztoku. W jednym pokoju po drugim kochankowie spotykają się, kłócą, chorują, rozpadają się, płaczą.

Jeden lub dwóch skacze z okien. Większość po prostu pochyla się, wyczerpana, z cienkimi ramionami na parapecie.

Zrobili wszystko, co mogli. Orzeł przedni, który żyje niedaleko stąd, ma może tysiąc maleńkich piór spływających z tyłu głowy, każde w kształcie nieskończenie małej, ale doskonałej włóczni.