Yo' Mama, Mary Mack oraz Boudreaux i Thibodeaux: Dziecięcy folklor i zabawy Luizjany

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Yo' Mama, Mary Mack, and Boudreaux and Thibodeaux: Louisiana Children's Folklore and Play

Zawartość książki:

Zwycięzca nagrody Chicago Folklore Prize 2018.

Oraz.

Zwycięzca nagrody Opie Prize 2018.

Jeanne Soileau, nauczycielka w Nowym Orleanie i południowej Luizjanie od ponad czterdziestu lat, bada, jak zmienił się folklor dziecięcy, zwłaszcza wśród Afroamerykanów. Od czasów integracji do współczesności, jej doświadczenie dało jej wyjątkowe możliwości obserwowania dzieci podczas zabawy. Wraz z integracją w Nowym Orleanie w latach sześćdziesiątych, Soileau zauważa, jak dzieci zaczęły bawić się ze sobą niemal natychmiast. Dzieci uczyły się nawzajem rutynowych zabaw, przyśpiewek, żartów, rymowanek, okrzyków, zaczepek i dokuczania - wszystkich gier ludowych, które zdarzają się podczas normalnej zabawy na ulicy i placu zabaw. Kiedy dorośli - sędziowie i adwokaci, rodzice i politycy - targowali się i krzyczeli, dzieci zaczęły trzymać się za ręce w kółku, upadać razem, by "Ring around the Rosie" i dokuczać sobie nawzajem na nowe i kreatywne sposoby. Zdolność dzieci do adaptacji można dostrzec nie tylko w ich reakcji na zmiany społeczne, ale także w tym, jak przyjmują i wykorzystują popkulturę i technologię. Ogromne zmiany technologiczne w ostatniej jednej trzeciej XX wieku wpłynęły na sposób, w jaki dzieci śpiewały, tańczyły, bawiły się i wchodziły w interakcje. Soileau kataloguje te zmiany i bada, w jaki sposób gry ewoluują i przekształcają się tak samo, jak są zachowywane.

Obejmuje ona kilka tematów badań: ustne narracje i piosenki, dowcipy i opowieści oraz formuły dokuczania zebrane głównie ze źródeł afroamerykańskich. Ponieważ większość prac terenowych miała miejsce na boiskach szkół publicznych, ten zbiór ustnych narracji pozostaje szczególnie interesujący dla nauczycieli, folklorystów, językoznawców i tych, którzy badają zabawę.

Ostatecznie Soileau pokazuje, że pomimo ograniczeń związanych z klimatyzacją, krótszymi przerwami, coraz większą liczbą godzin oglądania telewizji, rosnącą popularnością gier wideo i starannie zaplanowanymi zajęciami pozalekcyjnymi, wiele dzieci w południowej Luizjanie podtrzymuje tradycyjne gry. Jednocześnie wymyślają zróżnicowane i sprytne nowe. Jak zauważa Soileau, dzieci poprzez zabawę ludową starają się nauczyć, jak dopasować się do szybko zmieniającego się społeczeństwa.