Wysiedlone dzieci wysiedlonych dzieci

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 4 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Displaced Children of Displaced Children

Zawartość książki:

Poezja. Studia azjatyckie i azjatycko-amerykańskie. Poruszając się po przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, jest to historia rodziny, która podróżuje między Ameryką, Pakistanem, współczesną Europą, a nawet w kosmos. Faisal Mohyuddin zagłębia się w przeszłość swoich rodziców i ich sąsiadów w Pakistanie i Indiach w świadomie niemożliwej próbie znalezienia sposobu na przynależność do miejsca, które zostało utracone. Przechodząc od eleganckich ghazali lamentu do jąkających się, chaotycznych fraz tęsknoty, Mohyuddin z powściągliwymi emocjami portretuje złożoność tego, co to znaczy być przesiedlonym, geograficznie, duchowo i psychicznie. Z chwilami smutku przeplatanymi niepokojącym humorem, głęboką rodzinną miłością i celebracją piękna, jest to historia rozpoznawalna dla każdego, kto czuł się przesiedlony w nowym świecie. Jeśli to, co osobiste, jest polityczne, to jest to prawdziwa poezja naszych czasów.

„THE DISPLACED CHILDREN OF DISPLACED CHILDREN” przyciąga uwagę już samym tytułem, który bezpośrednio odnosi się do specyficznej refleksyjności imigrantów, sposobu, w jaki szew bezpańskości zarówno oddziela, jak i łączy pokolenia. W jednym z wierszy autor „zapomina urdu / słowo oznaczające samotność, zapomina pendżabskie słowo oznaczające / samotność, zapomina angielskie słowo oznaczające samotność”. W innym „trzyma dwa duże kamienie, // szukając czegoś innego / świętego do rozbicia”. Nie są to wiersze beznadziejne, ale znają beznadzieję. Jakim cudem jest więc ta praca (a jest to praca), aby zwrócić się z powrotem ku radości, aby stworzyć radość pomimo (lub na przekór) siłom, które sprzysięgłyby się przeciwko niej. Tutaj światło gwiazd przemierza wieki tylko po to, by nas oślepić. Syn ojca staje się ojcem syna. Książka mówi, że wieczność istnieje tylko w lustrach, a potem to pokazuje. Jestem gorliwym uczniem tej książki, tego poety i tego światła.” - Kaveh Akbar.

„Debiutancki zbiór Faisala Mohyuddina przemawia do pragnienia stworzenia całości w świecie, który zbyt często wydaje się pękać w szwach. Wiersze te, napisane z niezachwianym poczuciem empatii i naładowane niewątpliwą tęsknotą, rozpuszczają granice między zapisem historycznym, pamięcią i wyobraźnią. Mohyuddin upamiętnia cierpienie wysiedlonych, jednocześnie przekształcając żal w pieśń, ból serca w opowieść, a głód w mądrość. Ta kolekcja wycisnęła moje zmęczone serce.” - Colum McCann.

„W tych wierszach Faisal Mohyuddin tworzy liryczną narrację, wykorzystując fakty historyczne i eteryczną tęsknotę jako materiał, tęsknotę, która wyrasta lub osiada w najbardziej nieprawdopodobnych szczelinach historyczno-osobistych. Na każdą wyrwę na mapie podziału przypada szczelina między ceramicznymi płytkami przyklejonymi do podłogi przez matkę, która mówi o byciu blisko; na każdego dobrego króla przypada zabójca o tym samym imieniu; na każdego zabójcę - poeta; a na każdą stratę - legenda. To, co najbardziej podziwiam w tym dziele, to sposób, w jaki konfrontuje się i zmniejsza pychę oraz podnosi jakość pragnienia, aby powtórzyć idiom mistyka „tęsknota z energią i ciężarem własnym, tęsknota, która mieszka w pieśni lub westchnieniu, w modlitwie lub uścisku, w pisku / lub gruchaniu.” - Shadab Zeest Hashmi.