Wujek Remus: Jego pieśni i powiedzenia autorstwa Joela Chandlera Harrisa, beletrystyka, klasyka

Opinie czytelników

Książka „Uncle Remus, His Songs and Sayings” autorstwa Joela Chandlera Harrisa wywołuje nostalgię u wielu czytelników, zastanawiających się nad wspomnieniami z dzieciństwa i historiami dzielonymi przez bliskich. Chociaż książka jest ceniona za urocze opowieści ludowe i lekcje moralne, spotyka się również z krytyką za rasistowskie podteksty i dialekt, który może być trudny do zrozumienia dla współczesnych czytelników.

Czytelnikom podoba się bogata fabuła, humor i lekcje moralne w opowieściach o zwierzętach, które są postrzegane jako odzwierciedlenie afrykańskich tradycji niewolniczych. Dialekt dodaje autentyczności tym, którzy go znają, a wielu znajduje radość w ponownym połączeniu się ze wspomnieniami z dzieciństwa. Książka jest postrzegana jako ważny element amerykańskiej historii, który powinien zostać zachowany.

Krytycy podkreślają problematyczne postawy rasowe i trudny dialekt, który może być niezrozumiały dla współczesnych odbiorców. Niektórzy czytelnicy wyrażają zaniepokojenie brakiem poprawności politycznej, szczególnie biorąc pod uwagę poglądy Harrisa na rasę i edukację. Dodatkowo, w niektórych wydaniach brakuje oryginalnych ilustracji, co dla niektórych może stanowić przeszkodę w odbiorze.

(na podstawie 49 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Uncle Remus: His Songs and Sayings by Joel Chandler Harris, Fiction, Classics

Zawartość książki:

Praca Harrisa jako felietonisty doprowadziła do stworzenia Wujka Remusa, czarnoskórego piosenkarza i opowiadacza historii.

Opowieści, zebrane w Uncle Remus: His Songs and Sayings (1880) i innych, opierają się na folklorze i są opowiadane przez czcigodnego rodzinnego sługę małemu chłopcu na plantacji w Georgii. Remus, stary gawędziarz, jest mądry, spostrzegawczy, pomysłowy, poetycki i obdarzony przebiegłym poczuciem humoru.

Ich bohater, Brer Rabbit, jest "najsłabszym i najbardziej nieszkodliwym ze wszystkich zwierząt", ale "zwycięża w pojedynkach z niedźwiedziem, wilkiem i lisem". Tak więc "to nie cnota triumfuje, ale bezradność; to nie złośliwość, ale psotność".