Opinie czytelników
Podsumowanie:Wspomnienia Nadii Owusu, „Aftershocks”, to liryczna i głęboko osobista opowieść o jej zmaganiach z tożsamością, przynależnością i traumą, wynikającą z jej birasowego pochodzenia i złożonych relacji rodzinnych. Książka porusza jej doświadczenia związane z życiem w różnych krajach i porusza tematy takie jak rasa, zdrowie psychiczne i trauma pokoleniowa, wykorzystując trzęsienia ziemi i wstrząsy wtórne jako metafory jej życiowych wyzwań.
Zalety:Dobrze napisany i wciągający pamiętnik łączy osobistą opowieść z historycznymi i kulturowymi spostrzeżeniami. Wielu czytelników uważa go za prowokujący do myślenia, mocny i pięknie wykonany, z liryczną jakością pisania. Eksploracja złożonych tematów, takich jak tożsamość i trauma, rezonuje z różnymi czytelnikami, a unikalna perspektywa autora jest doceniana.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że ton książki jest przytłaczająco przygnębiający i czują, że brakuje w niej humoru lub lekkości. Nielinearna narracja może być myląca, a niektóre szczegóły historyczne mogą odciągać uwagę od osobistej historii. Kilku recenzentów stwierdziło, że autor wydaje się być w środku kryzysu, co może osłabić ogólny wpływ wspomnień.
(na podstawie 60 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Aftershocks: A Memoir
Zawartość książki:
W tradycji „Szklanego zamku”, ten „wspaniały” („The New York Times”, wybór redakcji) i głęboko odczuwalny pamiętnik Nadii Owusu, laureatki nagrody Whiting Award, opowiada „niesamowitą historię” (Malala Yousafzai) o popychaniu i przyciąganiu przynależności, sejsmicznym emocjonalnym żniwie rodzinnych tajemnic i sercu, którego potrzeba, aby przez nie przejść.
Młoda Nadia Owusu podążyła za swoim ojcem, urzędnikiem ONZ, z Europy do Afryki i z powrotem. Gdy ona i jej rodzina osiedlili się w nowym domu, jej ojciec powiedział im, że nadszedł czas, aby się pożegnać. Niestabilność spowodowana przez koczownicze dzieciństwo Nadii została pogłębiona przez rodzinne sekrety i pęknięcia, zarówno żywe, jak i odziedziczone. Jej ormiańsko-amerykańska matka, która porzuciła Nadię, gdy miała dwa lata, okresowo pojawiała się ponownie, tylko po to, by znów zniknąć. Jej ojciec, Ghańczyk, wielki bohater jej życia, zmarł, gdy miała trzynaście lat. Po jego śmierci macocha Nadii obciążyła ją objawieniem, które było albo bombowym sekretem, albo kłamstwem, pełnym zawstydzających insynuacji.
Z tymi i innymi rozłamami Nadia przybyła do Nowego Jorku jako młoda kobieta, która czuła się bezpaństwowcem, bez matki i niepewna swojej przyszłości, ale jednocześnie chciała odnaleźć własną tożsamość. Potem jednak nastąpiły okresy depresji, w których walczyła o utrzymanie siebie i swojego rodzeństwa.
„Wspaniała, złożona ocena własnej tożsamości i tego, dlaczego ma ona znaczenie” ( Elle ), Aftershocks przedstawia sposób, w jaki wyciągnęła się z wraku ciągłego trzęsienia się jej życia, środki, dzięki którym w końcu zrozumiała, że jedynym wystarczająco mocnym gruntem, na którym można polegać, jest ten, który został stworzony jej własną ręką.
„Pełen narracyjnego ryzyka i nieskrępowanego liryzmu” ( The Washington Post ), Aftershocks dołącza do takich tytułów jak Don't Let's Go to the Dogs Tonight i Darkness Visible Williama Styrona i robi dla tożsamości rasowej to, co Maggie Nelson robi dla tożsamości płciowej w The Argonauts.
