Wrogie szczęście

Oryginalny tytuł:

Enemy Luck

Zawartość książki:

Wykorzystując epigramat XVIII-wiecznego poety Christophera Smarta, przez lata więzionego w domu wariatów („For I am not without authority in my jeopardy”), Nicholas Laughlin opowiada się za poetyką radykalnej niewinności (bo „im mniej wiesz, tym mniej się mylisz”), która obejmuje przypadkowość, kalamburowe potknięcia, zagadkowo aksjomatyczne („You bruise a grammar before it bruises you”).

Rzeczywiście, kiedy wiersz mówi o „niestabilnej topografii” snów, niektórzy czytelnicy mogą poczuć, że dotarli do bardziej stabilnego i rozpoznawalnego miejsca. Poetyka ta nie jest bynajmniej pozbawiona karaibskiego precedensu. Podobnie jak genialny jamajski poeta Anthony McNeill ze swoimi „mutantami” (zachowanymi literówkami), dla Laughlina „błędy nie są wypadkami”.

Enemy Luck to niemal encyklopedia pomysłowych środków i form: wycinanki, które sugerują groźbę porwania; wiersz, który przypomina często zagadkowe streszczenia rozdziałów XIX-wiecznej powieści (w której...); wizyty na terytoriach geograficznych zmutowanych z fikcji Wilsona Harrisa (Borges jest również inspiracją); znalezione fragmenty; dłuższe fragmenty różnych źródeł, w których... ); wizyty na terytoriach geograficznych zmutowanych z fikcji Wilsona Harrisa (Borges jest również inspiracją); znalezione fragmenty; dłuższe fragmenty z różnych źródeł, od Strabo po Olivera Goldsmitha, których znaczenie zmienia się w nowych kontekstach; tłumaczenia funtowskie, w których oryginał jest wchłaniany przez charakterystyczny głos Laughlina, a nie jest próbą odtworzenia oryginału; indeks do jakiejś ulotnej narracji podróżniczej, który zaprasza czytelnika do skonstruowania własnej historii; pozornie absurdalne narracje, które mają całkowicie dobry sens; pozornie realistyczne narracje, które mistyfikują jak budynek Eschera; obsada postaci od kuzyna Hermesa po króla Q.

Oto zbiór, który zaprasza nas do aktywnej lektury, do zbierania wskazówek, do włączania się w dialog między wierszami. Przede wszystkim Nicholas Laughlin wzywa nas do zastanowienia się nad oczekiwaniami i nagromadzonymi doświadczeniami, które wnosimy do kształtowania wpływu różnych form literackich - i pomaga nam je zdekonstruować.