Zawartość książki:
Dla Francji pierwsza wojna światowa, czyli Wielka Wojna, była wojną w samoobronie narodowej, ale dla Wielkiej Brytanii już nie. Czy oznacza to, że francuskie literackie ujęcia tej niewyobrażalnie niszczycielskiej wojny bardzo różniły się od brytyjskich? Niekoniecznie - ale wiele można się nauczyć, rozważając obie tradycje obok siebie, co rzadko się robi.
Eseje zebrane w tym dwujęzycznym tomie, autorstwa szeregu badaczy zajmujących się literaturą i historią po obu stronach kanału La Manche, pokazują, że chociaż szersze cele wojny uderzają swoją nieobecnością zarówno w tradycji francuskiej, jak i brytyjskiej, istnieje wiele wspólnych wątków: realistyczne narracje o okopach, humor jako wentyl bezpieczeństwa, wyobraźnia i kreatywność. Istnieją jednak również różnice: na przykład istnieje wiele francuskiej poezji o wojnie, ale nie ma prawdziwego odpowiednika brytyjskich poetów wojennych. W tomie omówiono kultowe postacie, takie jak Owen, Brooke, Barbusse, Apollinaire i Proust, ale także wielu mniej znanych pisarzy, a także przeprowadzono analizę poezji kolorowej, uznając aktywny wkład około czterech milionów osób spoza Europy w wysiłek wojenny. Książka zawiera przedmowę wybitnego historyka wojennego Sir Hew Strachana.
Zaangażowana w wojnę obronną na własnych granicach Francja doświadczyła zupełnie innej Wielkiej Wojny niż ta toczona przez jej brytyjskich sojuszników. Czy oznacza to, że oba narody zareagowały na konflikt w radykalnie odmienny sposób? Czy możemy zidentyfikować narodowe tradycje lub ponadnarodowe trendy, które otwierają drogę do porównań, które wciąż są rzadko szkicowane przez krytyków literackich? Taki jest cel publikacji zawartych w tym dwujęzycznym tomie, w którym zebrano artykuły francusko- i anglojęzycznych specjalistów w dziedzinie historii i literatury na temat tego, jak pisać o Wielkiej Wojnie. Pokazuje on różnorodność tematów wspólnych dla obu tradycji literackich: realistyczne relacje z okopów, wykorzystanie humoru jako zbawiennego ujścia, wyobraźnia i kreatywność.
Podkreśla również pewne znaczące różnice, takie jak brak mitologizacji poezji 14 we Francji, mimo że była ona również produkowana masowo przez całą wojnę. Książka, dając dumne miejsce pierwszorzędnym pisarzom (Owenowi, Brooke'owi, Barbusse'owi, Apollinaire'owi i Proustowi), próbuje nadać pewną widoczność wielu mniej znanym autorom, w tym pisarzom kolorowym, których wkład w wysiłek wojenny nie przyniósł im literackiego uznania, na jakie liczyli. Przedmowę opracował Sir Hew Strachan, czołowy specjalista w dziedzinie historii tego okresu.
