Wish You Were Here: Wewnątrz muzycznego kamienia milowego Pink Floyd

Opinie czytelników

Recenzje prezentują mieszane opinie na temat książki, podkreślając jej szczegółową eksplorację zespołu i albumu, jednocześnie krytykując jej brak skupienia i potencjał do dygresji.

Książka przywiązuje dużą wagę do szczegółów i zapewnia doskonały wgląd w proces nagrywania utworów. Jest szczególnie pouczająca dla zagorzałych fanów, oferując dogłębne dyskusje na temat historii zespołu i kontekstu kulturowego lat 70-tych. Niektórym czytelnikom podobało się spojrzenie autora na powiązane tematy.

Wielu recenzentów uznało książkę za nieostrą i zbyt dygresyjną, odbiegającą daleko od głównych tematów zainteresowania, takich jak „Wish You Were Here”. Niektórzy czytelnicy zauważyli, że może to być trudna lektura wymagająca silnej uwagi i struktury, ze wzmiankami o niepowiązanych tematach, które odciągają uwagę od głównego tematu.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Wish You Were Here: Inside Pink Floyd's Musical Milestone

Zawartość książki:

(Książka). Połowa lat 70.

była czasem rozliczeń. Była to również era paradoksów, nagrywania i bicia rekordów, wyprzedanych koncertów i, w opinii niektórych, wyprzedanych artystów. Krytycy, którzy niegdyś wywyższali szamańskie cechy gwiazd rocka, przypuścili frontalny atak na ikony muzyki głównego nurtu i ich tendencje do nadmiernie pobłażliwych wizji artystycznych.

Wśród tego zamieszania, pionierzy psychodelicznego i progresywnego rocka Pink Floyd, nieprawdopodobni posłańcy w niepewnych czasach, wydali w 1975 roku swój kamień milowy progresywnego rocka, Wish You Were Here. Odmawiając ugięcia się pod presją, Floydzi spojrzeli w głąb siebie, aby stworzyć Wish You Were Here, konceptualny, autoreferencyjny album, który mówił o duchowej deprawacji, mentalnej nieobecności i korupcji przemysłu, a jednocześnie, być może nieumyślnie, odzwierciedlał ogólne szaleństwo i społeczne złe samopoczucie połowy lat 70-tych.

Stworzony w duchu koleżeństwa, Wish You Were Here wytoczył wojnę systemowi, lepiej znanemu we Floydlandii jako „Maszyna”, jednocześnie oddając hołd poległemu bohaterowi i ofierze przemysłu, twórczej sile fundamentalnej dla istnienia zespołu, Sydowi Barrettowi. Podczas gdy nasz świat był targany przez niezrównoważone zagraniczne konflikty zbrojne, skandale rządowe, próby zabójstw politycznych i niemal całkowitą erozję zaufania publicznego, Pink Floyd wyszedł zwycięsko, odpowiadając na ten zewnętrzny dysonans swoim ostatecznym oświadczeniem zespołu.

Cóż za dziwny, złożony moment w czasie, który wygenerował klasyk. Po 1975 roku Pink Floyd już nigdy nie będzie taki sam, podobnie jak my.