Ocena:
Recenzje biografii Williama Howarda Tafta autorstwa Jeffreya Rosena ukazują ogólnie pozytywny odbiór, zwracając uwagę na wciągający styl pisania autora i pouczający charakter książki. Czytelnicy doceniają wiarygodny portret Tafta, jego konstytucyjne oddanie i wgląd w jego życie zarówno jako prezydenta, jak i naczelnego sędziego. Niektórzy krytycy podkreślają jednak dostrzegalny brak głębi w omawianiu kluczowych aspektów życia i prezydentury Tafta.
Zalety:⬤ Wciągająca i dobrze napisana biografia, która tchnie życie w postać Tafta.
⬤ Dostarcza pouczających informacji na temat kariery Tafta zarówno jako prezydenta, jak i naczelnego sędziego.
⬤ Z powodzeniem ukazuje Tafta jako wiarygodnego i wpływowego, pomimo historycznego postrzegania.
⬤ Przejrzysta organizacja i płynne przejścia w narracji.
⬤ Odwołuje się do czytelników American Presidents Series poprzez kontekstualizację spuścizny Tafta.
⬤ Brak pogłębienia niektórych kluczowych tematów, takich jak temperament Tafta i jego relacje z ważnymi postaciami, takimi jak Theodore Roosevelt.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają biografię za nieco zwyczajną i nieszczególnie wyjątkową, sugerując, że informacje można łatwo znaleźć poprzez szybkie wyszukiwanie w Internecie.
⬤ Zwięzłość wymagana przez serię może ograniczyć kompleksowe badanie prezydentury Tafta.
(na podstawie 31 opinii czytelników)
Jedyny człowiek, który służył jako prezydent i naczelny sędzia, który podchodził do każdej decyzji w kategoriach konstytucyjnych, broniąc wizji Założycieli przed nowymi populistycznymi zagrożeniami dla amerykańskiej demokracji.
William Howard Taft nigdy nie chciał zostać prezydentem i zamiast tego pragnął pełnić funkcję naczelnego sędziego Stanów Zjednoczonych. Jednak pomimo swojej ambiwalencji wobec polityki, były sędzia federalny odniósł sukces w branży wykonawczej jako gubernator Filipin i sekretarz wojny, a także odniósł zdecydowane zwycięstwo w wyborach prezydenckich w 1908 roku jako starannie wybrany następca Theodore'a Roosevelta.
W tej prowokacyjnej ocenie Jeffrey Rosen ujawnia kluczową rolę Tafta w kształtowaniu sposobu, w jaki Ameryka równoważy populizm z rządami prawa. Taft podchodził do każdej decyzji jako prezydent, pytając, czy jest ona zgodna z konstytucją, starając się oprzeć aktywistyczne zarządzenia wykonawcze Roosevelta na solidnych podstawach prawnych. Ale w przeciwieństwie do Roosevelta, który uważał, że prezydent może zrobić wszystko, czego nie zabrania konstytucja, Taft upierał się, że może zrobić tylko to, na co wyraźnie zezwala konstytucja. Doprowadziło to do dramatycznego zerwania z Rooseveltem w historycznych wyborach w 1912 roku, które Taft postrzegał jako krucjatę w obronie konstytucji przed demagogicznym populizmem Roosevelta i Woodrowa Wilsona.
Dziewięć lat później Taft spełnił swoje życiowe marzenie, gdy prezydent Warren Harding mianował go naczelnym sędzią, a podczas swoich lat w Sądzie promował konsensus wśród sędziów i przekształcił sądownictwo w nowoczesną, w pełni równą gałąź. Choć w Białym Domu nie radził sobie w roli prezydenta-sędziego, rozkwitł jako prezydencki naczelny sędzia.
