Więzień miłości

Opinie czytelników

„Więzień miłości” Jeana Geneta to złożony pamiętnik z podróży, który przeplata jego doświadczenia w Palestynie z refleksjami na temat ludzkich emocji i walki politycznej. Książka przedstawia intymne spotkania Geneta z Palestyńczykami i jego filozoficzne przemyślenia, choć trudno jest dostrzec w niej wyraźne stanowisko polityczne. Czytelnicy doceniają poezję i głębię jego tekstów, ale krytykują ich długość i postrzegany brak wnikliwości.

Książka jest chwalona za poetycki styl pisania, emocjonalną głębię i unikalne spojrzenie na palestyńską walkę. Wielu recenzentów uważa, że jest to głęboka i autentyczna eksploracja doświadczeń i relacji Geneta w Palestynie, podkreślająca ludzkie historie kryjące się za politycznymi zawirowaniami. Narracja jest opisywana jako intensywna, a wrażliwość autora i zdolność do wywoływania silnych obrazów są doceniane.

Krytycy wspominają, że książka może wydawać się zbyt długa i brakuje w niej jasnych spostrzeżeń lub wniosków dotyczących kwestii politycznych, które porusza. Niektórzy czytelnicy uważają, że styl Geneta oparty na strumieniu świadomości stanowi wyzwanie i uważają, że nie zapewnia on łatwych wyjaśnień złożoności sytuacji w Palestynie. Pojawiły się również skargi dotyczące stanu książki przy zakupie, co wskazuje raczej na problemy z prezentacją niż treścią.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Prisoner of Love

Zawartość książki:

Począwszy od 1970 roku, Jean Genet - drobny złodziejaszek, prostytutka, modernistyczny mistrz - spędził dwa lata w palestyńskich obozach dla uchodźców w Jordanii.

Sam będąc zawsze wyrzutkiem, Genet został przyciągnięty do tych przesiedleńców, co okazało się dla niego równie skomplikowane, co trwałe. Więzień miłości, napisany około dziesięć lat później, kiedy wielu ludzi, których Genet znał, zostało zabitych, a on sam umierał, jest pięknie zaobserwowanym opisem tamtych czasów i tych ludzi, a także potwierdzeniem zaangażowania autora nie tylko w palestyńską rewolucję, ale także w sam bunt.

Najbardziej jawnie polityczna książka Geneta jest również jego najbardziej osobistą - ostatnim krokiem w bez skrupułów świętokradczej pielgrzymce po raz pierwszy zapisanej w Dzienniku złodzieja, a także wnikliwą medytacją, pełną wizji, podstępów i sprzeczności, na temat takich kwestii życia i śmierci, jak polityka obrazu oraz uwodzicielski i zdradziecki charakter tożsamości. Ostatnie arcydzieło Geneta to liryczna i filozoficzna podróż do krwawego skrzyżowania ucisku, terroru i pożądania w sercu współczesnego świata.