Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka ta stanowi pożądany przegląd rozwoju koncepcji archiwum w sztuce współczesnej, śledząc jego genealogię od XIX-wiecznej koncepcji niemieckiej do różnych XX-wiecznych momentów w sztuce. Jednak, choć jest dobrze napisana i wciągająca, niektóre analizy wydają się niedopracowane i brakuje dogłębnej eksploracji pomysłów i dzieł sztuki.
Zalety:Dobrze napisana, wciągająca, lekka i czytelna, obejmuje genealogię koncepcji archiwum, późniejsze rozdziały przedstawiają odpowiednich artystów.
Wady:Niektóre analizy są naciągane i nieprzekonujące, brakuje mięsistej analizy idei i dzieł sztuki, początkowe rozdziały wydają się niedogotowane.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
The Big Archive: Art from Bureaucracy
Zawartość książki:
Archiwum jako tygiel dwudziestowiecznego modernizmu i klucz do zrozumienia sztuki współczesnej.
Maszyna do pisania, indeks kartkowy i szafka na dokumenty: to technologie i modalności archiwum. Dla biurokraty archiwa zawierają niewiele więcej niż śmieci, niepotrzebną już papierkową robotę; z drugiej strony dla historyka zawartość archiwum jest quasi-obiektywnym korelatem "żywej" przeszłości. Dwudziestowieczna sztuka korzystała z archiwów na wiele sposobów - od tego, co Spieker nazywa "anemicznym archiwum" Marcela Duchampa z readymades i Demonstration Rooms El Lissitzky'ego, po kompilacje fotografii wykonane przez takich powojennych artystów jak Susan Hiller i Gerhard Richter. W The Big Archive Sven Spieker bada archiwum - zarówno jako biurokratyczną instytucję, jak i indeks ewoluujących postaw wobec czasu teraźniejszego w nauce i sztuce - i odkrywa, że jest to tygiel dwudziestowiecznego modernizmu.
Dadaiści, konstruktywiści i surrealiści preferowali nieciągłe, nielinearne archiwa, które opierały się hermeneutycznej lekturze i uporządkowanej prezentacji. Spieker argumentuje, że wykorzystanie archiwów przez takich współczesnych artystów jak Hiller, Richter, Hans-Peter Feldmann, Walid Raad i Boris Michajłow jest odpowiedzią i kontynuacją tego ataku na XIX-wieczne archiwum i jego uprzedmiotowienie procesu historycznego.
Spieker rozważa sztukę opartą na archiwach w odniesieniu do zmieniających się technologii medialnych - maszyny do pisania, telefonu, telegrafu, filmu. Łączy archiwum ze szczególnie nowoczesną wizualnością, pokazując, że awangarda wykorzystywała archiwum jako coś w rodzaju laboratorium do eksperymentalnych badań nad naturą widzenia i jego związkiem z czasem. The Big Archive oferuje nam pierwszą krytyczną monografię na temat nadrzędnego motywu w sztuce XX wieku.
