Wielki Post: Powieść wielu powrotów

Opinie czytelników

Książka „Lent” autorstwa Jo Walton zebrała mieszane recenzje, chwalona za intrygujące zwroty akcji i wciągający styl pisania, a jednocześnie krytykowana za przywiązanie do postaci i problemy z tempem akcji. Łączy w sobie fikcję historyczną z elementami fantasy, koncentrując się na Girolamo Savonaroli i zgłębiając tematy grzechu, odkupienia i złożoności moralności.

⬤ Wciągający i angażujący styl pisania z piękną prozą.
⬤ Fabuła zawiera nieoczekiwane zwroty akcji, które intrygują czytelników.
⬤ Mocny i interesujący rozwój postaci.
⬤ Prowokujące do myślenia tematy, w szczególności dotyczące moralności, odkupienia i teologii.
⬤ Dobra równowaga elementów historycznych i fantasy, przemawiająca do szerokiego grona odbiorców.

⬤ Druga połowa książki może wydawać się mniej przyjemna lub zbaczać z toru w porównaniu do początku.
⬤ Niektórzy czytelnicy mieli trudności z nawiązaniem kontaktu z głównym bohaterem lub przejęciem się wynikami.
⬤ Zakończenie jest uważane przez niektórych za antyklimatyczne, czując się bardziej jak przystanek niż rozwiązanie.
⬤ Złożoność fabuły i postaci może być trudna dla osób niezaznajomionych z kontekstem historycznym.

(na podstawie 26 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lent: A Novel of Many Returns

Zawartość książki:

Nagrodzona Hugo, Nebulą i World Fantasy Award autorka Jo Walton przedstawia Lent, magiczną reimaginację człowieka, który zmienił XV-wieczną Florencję - w całej jej zdumiewającej dziwności.

Życie młodego Girolamo to seria cudów.

Cudem jest to, że widzi demony jak za dnia i potrafi je wypędzić siłą swojej woli. To cud, że przyjaźni się z Pico della Mirandola, hrabią Concordii. To cud, że gdy Girolamo odwiedza łoże śmierci Wawrzyńca Wspaniałego, umierający Medyceusz spowity jest niebiańskim światłem, co jest zaskoczeniem dla wszystkich, łącznie z Wawrzyńcem. To cud, że kiedy Karol VIII z Francji najeżdża północne Włochy, Girolamo spotyka się z nim w polu i przekonuje go, by nie tylko oszczędził Florencję, ale także ją chronił. To cud, że za każdym razem, gdy Girolamo głosi kazania, tłumy mdleją. To cud, że pomimo determinacji papieża, by postawić młodego Girolamo na nogi, wciąż jest on na wolności... a teraz rządzi Florencją tylko z nazwy.

A to dopiero początek. Ponieważ Girolamo Savanarola nie jest tym, za kogo się uważa. Odkryje prawdę o sobie w najbardziej zaskakującym momencie. A to będzie dopiero początek jego wielu żywotów.

Renderowane z typową dla Waltona mocą i pięknem... To właśnie ta nawiedzająca złożoność postaci ostatecznie trzyma czytelnika w niewoli tej opowieści. --N. K. Jemisin, New York Times, on Moje prawdziwe dzieci